Vorige week was er veel om trots, blij en geraakt te zijn. In het Engels: proud, gay & emotional. Natuurlijk de duizenden die in Rotterdam ‘Roze Zaterdag’ vierden. Maar er was ook in Theater Babel een bescheiden expositie. Hier werd een hommage gehouden voor de onlangs overleden Joke (Joanne) Ellenkamp. Deze bestond uit het voordragen van gedichten van haar hand uit een bundel en een overzicht van haar keramische werk. Zie een voorbeeld op de foto boven deze column.

Daarmee kom ik op een vorige column, ‘Nummer 13’, van een maandje terug. Daarin stelde ik een (geld)prijs in voor 'het leukste idee, de meest succesvolle klas of de meest bevlogen vrijwilliger die bijdraagt aan acceptatie van lhbtiqa’ers in Rotterdam binnen het onderwijs. Wat mij betreft gaat het daarbij om alle vormen van onderwijs: basis- en voortgezet onderwijs maar ook volwasseneneducatie'. Aan Carolien Nijhuis, de vrouw van Joke (Joanne) Ellenkamp, heb ik gevraagd of zij het een mooi idee vindt de prijs naar Joke te vernoemen. In het kort: ‘De JE-Trofee’. Het leek haar een mooi eerbetoon en zij is ook bereid samen met de voorzitter van COC Rotterdam, Arjan Beune, en uw columnist als jurylid op te treden.

Criteria
Bij een prijs horen ook criteria. Wie komen er in aanmerking? Toeval wil dat ik vorige week in een kort filmpje mezelf de criteria voor de Paul Nijgh-penning hoorde opsommen. Een penning die ook aan Joke in 2015 is toegekend. Over die criteria is ruim 60 jaar geleden al ernstig nagedacht. De ‘PN-penning-krijgers’ moeten getuigen van ‘creatieve geest, oorspronkelijkheid, leiderschap en doorzettingsvermogen’. En dat over een reeks van jaren. Dat lijken mij allemaal hele mooie eigenschappen voor onze kandidaten van de ‘Joke Ellenkamp Trofee’.

Kandidaten gevraagd!
De uit te reiken trofee bestaat uit een 3D-print van het afgebeelde keramieken beeld. Inmiddels hebben zich spontaan betrokken Rotterdammers aangemeld om aan de geldprijs bij te dragen. Nog mooier! Het is onze bedoeling om na de zomervakantie samen met het COC voordrachten voor de prijs te werven. Maar als u nu al iemand kent: laat het weten aan de redactie. Ik heb al iemand in gedachten waar ik een tijdje terug heel trots, blij én emotioneel van werd. Maar als jurylid moet ik me inhouden…

PS: en overigens ben ik blij dat de teksttegel bij het monument voor Diversiteit op tijd op het Willemsplein onthuld kon worden.

“Zo ik iets ben, ben ik...” een kind van de Wederopbouw. In Rotterdam heette dat ‘Opbouw’ want wij bouwden niet ‘Weder’. Rotterdam herdacht niet de verwoesting van het oude maar vierde het nieuwe.

Het moest allemaal modern, groots en meeslepend. Voorbeelden? Het Groothandelsgebouw, het Industriegebouw Goudsesingel en het Bouwcentrum. Wie daar meer over wil weten: koop de op 18 mei jl. verschenen ‘Architectuurgids Rotterdam Wederopbouwstad’. Die Opbouwtijd kenmerkte zich door een grenzeloos optimisme. Als het geen Duits was zou je haast zeggen: "Wir schaffen das." En wie nu in die ‘Opbouwgebouwen’ gaat kijken ziet weer datzelfde optimisme: het jeugdige elan spat uit de betonnen ruimten. Jonge bedrijven, startups en creatievelingen mixen in het Groothandelsgebouw kruisbestuivend door elkaar. In het Industriegebouw Goudsesingel groeit architectenbureau MVRDV uit de voormalige industriehallen en in het Bouwcentrum bloeit Greenchoice tegen de klippen op. Ik word daar zo blij van, zo veel positieve energie én optimisme.

Daar steekt dan het bericht over een aantal Rotterdammers dat bedreigingen uit aan de adressen van de burgemeester en de voorzitter van de Roze Kameraden schril bij af. Daar zou je haast pessimistisch van worden. Zoveel misplaatste haat, zoveel ongeleid misbruik van zware woorden en ook zoveel onverwerkt persoonlijk misnoegen. Maar ik blijf onverwoestbaar optimistisch en troost me met de gedachte dat er in de Kuip 47.488 positivo’s zitten die deze verwerpelijke ideeën niet aanhangen. En ik word dan vervolgens ook weer blij van een avond met Derek Otte in het ‘Oude’ Luxor. Wat een feest om zoveel enthousiaste, mooie, jonge mensen in het publiek te zien. En wat fantastisch om hem een hommage te horen brengen aan zijn vader, zijn moeder en zijn stad. Het gaat allemaal veel te snel om het goed op te slaan in mijn hoofd. Ik ben dan ook blij dat ik op 3 juni nog een keer mag gaan kijken... én luisteren. Dan hoop ik weer tussen al die mooie zinnen Dereks parafrase van de titel van deze column te horen: "Ondanks Alles Altijd Voorwaarts."

PS: “Overigens ben ik van mening”* dat er voor zaterdag 18 juni een teksttegel geplaatst moet worden bij het lhbtqia-monument op het Willemsplein.

*) vrij naar de Romeinse senator Cato.

Met mijn achternaam zal het niet verbazen dat ik op vrijdag de 13e extra voorzichtig ben. Ik mijd zwarte katers, ga met een boog om ladders heen (waar zijn de glazenwassers gebleven?) en ik wil geen slecht nieuws horen. Dat laatste is op vrijdag 13 mei niet gelukt. Toen kwam de jaarlijkse https://rainbow-europe.org van ILGA over LGBT-rechten onder mijn ogen. En op de ranglijst zijn we uit de top 10 gezakt naar nummer 13.

In haar reactie roept het COC op 'om een sprintje te trekken' om weer bij de kopgroep van landen te horen. Voorzitter Astrid Oosenbrug doet allerlei suggesties, waaronder hogere straffen voor discriminerend geweld. Dat voert mij weer terug naar de collegebanken van de EUR, waar ik de colleges volgde van de criminologen van die tijd: Hulsman en Hoefnagels. Zij waren daar helemaal niet voor: strengere straffen. Dat zit nog steeds in mijn DNA. Ik voel dan ook meer voor de andere suggestie van Astrid Oosenbrug: "Betere aandacht voor acceptatie op school."
Kijk, daar ga ik in mee. In de column over ‘wie te kiezen op 16 maart’ heb ik gezegd dat voor mij dat hét criterium was om op iemand te stemmen. Nog steeds zie ik daar de sleutel om de (volgens het meest recente rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau) 'stagnatie in acceptatie' te keren. Daarom een voorstel om alle goede initiatieven ‘een kontje’ te geven.

‘AA = Acceptatie Award’
Met mooie woorden alleen komen we er niet. Daarom stel ik een prijs/geldbedrag beschikbaar voor het leukste idee, de meest succesvolle klas of de meest bevlogen vrijwilliger die bijdraagt aan acceptatie van lhbtqia’ers in Rotterdam. Wat mij betreft gaat het daarbij om alle vormen van onderwijs: basis, voortgezet maar ook volwasseneneducatie. Want daar is ook een wereld te winnen. De jury bestaat uit drie personen: de voorzitter van het COC Rotterdam, ikzelf en de derde persoon ga ik persoonlijk benaderen, want ik heb ook nog een idee voor een betere naam dan ‘Acceptatie Award'. En daar heeft het derde bestuurslid een ‘say’ in. Voor de uitreiking nodigen we de nieuwe (oude?) wethouder Onderwijs uit. Wanneer? Vrijdag 13 januari 2023 lijkt mij een hele goede datum.

PS: “Overigens ben ik van mening”* dat er voor zaterdag 18 juni een teksttegel geplaatst moet worden bij het lhbtqia-monument op het Willemsplein.

*) vrij naar de Romeinse senator Cato.

“Wanneer krijgt Rotterdam een homomonument?”, was een van de vragen aan wethouder Said Kasmi. We zijn in het Donnertheater voor het boek van ‘Pietje’. De gasten mochten vragen stellen aan de wethouder Kunst & zo. Said laat zich door de vraag naar het Homomonument niet uit het veld slaan. Hij weet van de hoed en de rand. “Op het Willemsplein staat een kleurrijk beeld samengesteld uit ex-windmolenwieken: hergebruik in het kwadraat. Het plein gaat binnenkort fors op de schop, dus de wieken zijn maar tijdelijk. Maar Rotterdam heeft dus een Homomonument. Daarmee is de motie van Peggy en Judith in de gemeenteraad afgedaan.”

Maar dat is de politieke werkelijkheid. En blijkbaar niet die van de doorsnee Rotterdamse lhbtqia+'er. Laat staan de minder betrokken bewoner van Zuid, de toevallige Spido-passant of een bezoeker van het naastgelegen ‘Remastered’. Die zien een onpraktisch uitgevallen zitelement met regenboogkleurtjes. Geen idee dat er een boodschap mee wordt uitgedragen. Het doet mij denken aan de quote uit de reclamewereld: "Doing business without advertising is like winking at a girl in the dark: you know what you’re doing but nobody else does."

In Amsterdam spreken de roze driehoeken voor zich, in Brussel staat in het gay-kwartier een blauwe zuil met honderden namen van lhbtqia+'ers en ook Berlijn kent een apart homomonument tegenover het indrukwekkende Holocaust Denkmal. Deze gedenktekens zijn niet onomstreden en maken de tongen los. Maar dan weten we wel dat er een monument is. En is er voor de lhbtqia+-gemeenschap ook een plek om te koesteren of om naar toe te gaan als daar aanleiding voor is.

Het minste wat er kan worden gedaan is dat er voor medio juni, het weekend van Roze Zaterdag in Rotterdam, een tegel-met-tekst bij het monument komt. Met een QR-code naar uitleg over wat dit object betekent voor de Rotterdamse lhbtqia+-gemeenschap. En wat de toekomst gaat brengen. Ik nodig de oude en de nieuwe wethouder voor Kunstzaken uit begin juni die tegel te onthullen, met een toast op de komende ‘Pride-time’.

Wie terugdenkt aan de eerste liefde komt vaak bedrogen uit. Of dat nou zo is in de gay-scene: ik weet het niet. Onlangs mocht ik meewerken aan de lancering van het boek ’Pietje’, de levensherinnering van een Rotterdamse jongen. Het theatertje van Donner zat stampensvol herinneringen. Niet alleen van Piet Gamelkoorn. Hier en daar zag ik gezichten waarbij ik dacht: OMG. Zou hij het nog weten? Daar & daar, dan & dan, dat & dat.

Bedriegertje
Voor het gesprek met Piet Gamelkoorn had ik het boek vooraf mogen lezen. In ‘Pietje’ komt ook ‘de eerste liefde’ langs. Een heel spannend verhaal dat je moet plaatsen in die tijd van ontdekken, verkennen én erkennen. Homo zijn is voor jou wel vanzelfsprekend, maar dat is het niet voor iedereen. Integendeel. En dan gaat het mis. Koop het boek en lees Pietje zijn verhaal.

Mon Amour
Als je het boek bij Donner koopt is er misschien nog net een exemplaar van het Boekenweekgeschenk. Er zijn er 627.650 van gedrukt. Het thema van de Boekenweek is ‘de eerste liefde’. ILP heeft er een verrassend, geestig en romantisch boekwerkje van weten te maken. Ook hier ‘speelt’ bedrog een belangrijke rol. Maar hoe erg is het eigenlijk? Als de eerste liefde uitmondt in een échec? Zo lang je ‘Mon Amour’ met hoofdletters kunt schrijven heeft het betekenis. Het gaat ook om de bijzondere belevenis, de huizenhoge emotie en de complete overgave. Kortom: de drieste duik in het diepe. Het plaatje op de omslag van het Boekenweekgeschenk spreekt boekdelen.

Ieder zijn verhaal
Mijn eigen eerste liefde? Daar hangt zo veel mee samen: plekken in de stad, modebeelden van toen en (zomer)hits van toen. Bij de boekpresentatie in Donner speelden (Songfestival)hits een bijzondere rol. Ik kan er een eigen ‘Mon Amour’-playlist van maken.
Afgelopen zaterdagnacht was het volop feest in Ferry. Het stond stampensvol met nieuwe eerste liefdes, nieuwe hitsongs met nieuwe herinneringen. Allemaal spannende verhalen met hopelijk heel veel ‘happy ends’. Zo niet, dan is er altijd nog een heel fraai verhaal.

Als ik tijd heb ga ik ook een boek schrijven over mijn eerste liefde, net als Piet. Kan ik er ook nog even over nadenken of ik er ja/nee bedrogen ben uitgekomen.

Evenementen, Iconische Evenementen én de Marathon zijn er in Rotterdam. Bij de laatste ligt mijn ‘PR’ (Persoonlijke Record) meer aan de zijlijn, in de PR. Dat is dan bij de start, bij het 35 km-punt en bij de finish. ‘In mijn tijd’ verzamelde iedereen zich op het stadhuis rond Lee. Om 12.00 uur klonk ‘You’ll never walk alone’ via de gouden microfoon. En uit duizenden kelen, dicht op elkaar gepakt op de Coolsingel én op de trappen van het Stadhuis. Niet zomaar kippenvel, maar XL-kippenvel. Dan een ouderwets kanonschot, applaus en het geroffel van tienduizend sportschoenen.

PR-record
Voor de gasten op de ‘VIP-tribune’ ook het startsein voor 2 uur netwerken. Er is blijkbaar altijd wat te bepraten, te regelen of te ritselen met elkaar. Wel met een oog schuin gericht op de monitoren in de Burgerzaal. Zitten we nog onder de magische tijd uit 1988 van Densimo, 2.06.50? Tegen 14.00 uur allemaal weer naar buiten, want het kon elk moment gebeuren. ‘Marathon Mario’ mocht dan het lint-met-sponsor-naam om de gelukkige winnaar hangen.

‘Houd vol’
Ik spoedde me daarna snel met de metro – wat een zegen op zo’n dag voor de stad – naar Kralingen. Mijn zwager had daar het 35 km-punt aangewezen als ‘dood’ punt. Daar kon hij wel een aanmoedigende mentale boost gebruiken. Ruim voor zijn schematijd stond ik daar aan de Kralingse Plaslaan. Bij een feestelijk hoempa-pa-orkestje met opwekkende deuntjes. En daar stonden ook in bontjas gehulde dames, die met een Kralings kak-accent scandeerden: “Houd vol, Houd vol, je doet het voor je lol!” Sommige lopers keken wat verdwaasd naar deze dames die het vast goed bedoelden. Als blikken konden doden...

Running Ambassadors
Ik keek goed uit naar mijn zwager en miste daardoor onze KvK-directeur Ton. Die kwam naar de zijkant van de weg en tikte mij op mijn schouder: "Sta je hier nou om ons aan te moedigen of wat?” Ton was een van de 75 Rotterdam Running Ambassadors. Dat is (was?) een groep hardlopers uit het Rotterdamse zakenleven. En die werden aangemoedigd met de Spartakreet “RRA naar voren”. Ton liep die keer fris, vrolijk en geheel heel een nieuw PR. Sommige mensen kunnen dat.

Banaan
Dit jaar sta ik weer aan de Kralingse Plaslaan. Met op haar verzoek één banaan. Dit keer voor onze kleine, dappere durfal Chantal. 42 Kilometer en nog wat: doe je dat voor je lol? Ik hoop dat zij het volhoudt. Want zij doet het ook voor ons, ‘OiR’. Kijk op Gofundme en stort 42 bananen (en nog wat) op de rekening.