We kennen jou als de drijvende kracht achter Marlene, maar… wie is Jet Valk?
Jet (lachend): “Ik ben opgegroeid in Oss, maar had al snel de drang om die stad te ontvluchten. Ik verhuisde naar Den Haag, waar ik terecht kwam in de psychiatrie, in een soort leer-werkbaan. Yvonne Kroonenberg was daar mijn begeleider, en ik was erg onder de indruk van haar, hahaha…"

"In de jaren zeventig, de tijd van ‘op-de-barricaden’, trok ik naar Amsterdam, waar voor de eerste keer de Roze Zaterdag werd georganiseerd, althans, van wat later de Roze Zaterdag werd. Rond 1980 rolde ik Rotterdam binnen, net toen het Flipo-Festival (eerste grote flikker en pottenfestival in Rotterdam, red.) werd georganiseerd. De Lijnbaan, Schouwburg, alles deed mee aan het festival. Mooie tijd was dat. Later ben ik gaan werken bij het Vrouwenhuis, waar goeie dingen geregeld werden voor vrouwen. In die tijd draaide ik al plaatjes op vrouwenfeesten in het COC en op speciale vrouwenfeesten, én ik was overal te vinden waar gedemonstreerd werd.”

"Als ik vorige maand hoor dat er (helaas) weer twee oudere homo’s in Amsterdam in elkaar gerost zijn, dan wil ik gewoon de mouwen oprollen en weer de barricaden op!”

In die tijd heb je je activitische inslag gevonden?
Jet: “Dat moet haast wel. Ik zat al in Rotterdam. In die periode kon je nog onbetaald activist zijn. Ien Dales (voormalig minister van Binnenlandse Zaken en directeur van de Rotterdamse Sociale dienst, red.) stelde ons vrij van sollicitatieplicht. We hebben toen heel wat actie gevoerd, busladingen vol! Het was echt een levensinvulling. Ik participeerde vaak in gemengde acties, maar toch vooral bij vrouwenaangelegenheden. En het activistische zit er nog steeds in. Als ik vorige maand hoor dat er (helaas) weer twee oudere homo’s in Amsterdam in elkaar gerost zijn, dan wil ik gewoon de mouwen oprollen en weer de barricaden op!”

Jet Valk: "Het activisme was écht een levensvulling."

“Na mijn ‘baan’ als activist ben ik de horeca ingegaan. Ik heb een jaar of tien als kok gewerkt, maar ben daarna het sociaal cultureel werk ingerold. Dat was zo halverwege de jaren negentig. Ik organiseerde fietsles voor allochtone, oudere vrouwen, verzorgde PR voor stichtingen, dat soort dingen. Ik besloot ook weer een opleiding te gaan doen, dat werd de Pabo. Nadat ik die afgerond had, ben ik gaan lesgeven op het basisonderwijs. Ook heb ik (verkeers)projecten voor kinderen gedaan, vanuit de Onderwijs Begeleidingsdienst. Uiteindelijk ben ik ‘techniek’ gaan geven op het voortgezet onderwijs voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. En dat bevalt me nog altijd erg goed.”

“Naast mijn werk schrijf ik ook nog boeken, voornamelijk poëzieboeken voor vrouwen. Ik geef deze boeken ook zelf uit. Zo heb ik ook mijn droomvrouw Ellen ontmoet (Jet wijst naar een blonde dame die even verderop aan de bar zit, red.). Ik schreef haar elke dag een liefdesgedicht, net zolang ze hapte. Daarnaast doe ik nog iets bij KWF Kankerbestrijding, ik schilder, struin rommelmarkten af. En… oh ja, ik ben ook nog voorzitter van De Stichting Roze Zaterdagen in Nederland.”

"Inmiddels ben ik één van de grijze dakduiven, waar ik vroeger tegenaan schopte."

Pardon?
Jet (lacht): “Jazeker. Ik ben ben inmiddels één van de grijze dakduiven waar ik vroeger tegen aan schopte. Volgend jaar in Den Bosch is de veertigste editie, en alle andere 39 edities heb ik allemaal meegemaakt. De laatste 6 edities als bestuurder/voorzitter.”

Loopt dat nog: de Roze Zaterdagen?
Jet: “Ik dacht het wel! Nog altijd is het een grote dag voor veel mensen. We hebben een vaste kern van ongeveer 10.000 mensen, die ons overal naar toe volgt. Daarnaast komen gemiddeld 20.000 andere bezoekers op de Roze Zaterdagen af. In Amsterdam stonden afgelopen zomer zeker 35.000 mensen op de Dam. Dus ja, zeker nog een gewaardeerd evenement, wat mee gaat in de tijd en met de maatschappij."

Toch kennen we je vooral als het boegbeeld van Marlene. Hoe ben je daarbij gekomen?
Jet: “Ik ben er zes jaar geleden mee begonnen, omdat ik het idee had dat er in Rotterdam iets structureels moest komen voor vrouwen. In het begin was het feest om de twee maanden, maar we vonden dat daar geen lekker ritme in zat. Toen zijn we naar de maandelijkse feesten toe gegaan. Het idee waarmee ik gestart ben, is om iets laagdrempeligs te organiseren voor vrouwen tussen de 17 en 70 jaar, vaak met live optredens, een leuke DJ, wat eten en drinken etc. En in al die jaren is het dat ook eigenlijk gebleven. Via mijn netwerk kon ik vaak heel gemakkelijk goede artiesten en DJ’s krijgen, voor een leuk prijsje. Zo heb ik Tosca Niterink (van Theo en Thea, red.) binnengehad en ook Karin Bloemen is bij mij geweest. Een leuk wijfie, hahaha…”

Jet (tweede van links) promoot de Roze Zaterdag op de True Colors-bijeenkomst in Amsterdam. 

Waarin onderscheidt Marlene zich van andere feesten?
Jet: “Ik wil het vooral laagdrempelig houden. Eerst lekker eten voor de liefhebbers, daarna kunnen we feesten. En wat wij bij Marlene doorgaans altijd hebben is een live bandje. Het blijkt toch dat dat vaak heel goed werkt. Vorige maand hadden we drie zangeressen, met een accordeon en een pianio. Dat was heel leuk.”

Hoe staat het eigenlijk met het vrouwenuitgaansleven in Nederland?
Jet: “Vind ik moeilijk te zeggen. Amsterdam heeft Garbo, en This=Us van Brenda Oosterbaan loopt ook goed, volgens mij. Amsterdam heeft een aantal vrouwenbarren, en Eindhoven en Den Haag hebben kleinere vrouwenfeesten. In Rotterdam is sinds kort LOUD weer open, wat ik zeer toejuich. Ik wil ook graag met de dames samenwerken. Binnenkort ga ik er eens een drankje doen.” 

“Of er echt toekomst in vrouwenfeesten zit, zou ik niet direct kunnen zeggen. Bij Marlene sta ik op het standpunt dat we er mee doorgaan zolang er behoefte aan is. Ik heb wel geleerd dat je niet krampachtig moet vasthouden aan iets wat wellicht geen toekomst heeft. Dan is het vaak beter, iets nieuws te verzinnen.” 

Waarin onderscheiden vrouwenfeesten zich van de mannenfeesten?
Jet: “Ik ben natuurlijk geen echte bezoeker van mannenfeesten. Maar volgens mij heerst er bij vrouwenfeesten veel minder een jaagsfeertje. Vrouwen zijn gewoon minder uit op snel contact, en als ze al contact zoeken, doen ze het het liefst met verhuisdoos erbij, hahaha. Ik heb wel het idee dat er bij vrouwenfeesten minder drugs in het spel is dan bij de mannen. Vrouwen hebben daar volgens mij over het algemeen niets mee. Wel wordt er net zo veel, zo niet veel meer gedronken of vrouwenfeesten.”

Wat missen we nog in de Rotterdamse LHBT-scene?
Jet: “Ik ben blij dat LOUD weer terug is, want Rotterdam verdient een echte vrouwentent. Zonde dat het er zolang aan ontbrak. Daarnaast heb ik heimwee naar een tent als De Bak (vroegere homobar aan de Schiedamse Vest, red). Daar kwam iedereen samen, van de directeur van de schouwburg tot Truus van om de hoek. En we hadden een erg leuke tijd daar met onze vrouwenzolder, hahaha.”