Wanneer dacht je er voor het eerst aan om hier een film over te maken?

Al sinds de zaak aan het licht kwam. Wat ik erover las, greep mij heel erg aan. Ik was gefascineerd door de reacties op de zaak. Het was natuurlijk afschuwelijk en de Telegraaf kopte met chocoladeletters ‘hiv-monsters’. Als je er dan verder over leest, dan realiseer je je ook dat het gewoon mensen zijn met een baan en een sociaal leven en niet alleen gruwelijke monsters. Hoe we hierover praten en dingen buiten onszelf leggen, dat inspireerde mij om deze film te maken. Ik wilde een film maken met daarin verschillende perspectieven die aan de orde kunnen komen.

Dit heb ik verbonden met een tekst van Plato, het symposium. Daarmee koppel ik het heftig negatieve van deze zaak aan iets positiefs en moois. In deze tekst van Plato zoeken zeven mannen – eigenlijk ook tijdens een orgie – naar de betekenis van schoonheid, liefde en waarheid. Het is best een complexe tekst, maar een bekender onderdeel daaruit is de mythe dat ‘de mens’ ooit in drieën is geknipt: een mannelijk, vrouwelijk en onzijdig deel, en dat je in het leven als het ware op zoek gaat naar de missende derde delen. In de zevende monoloog poneert Socrates – voor dit artikel extreem kort door de bocht – dat er niet zoiets als een vaststaande waarheid is. Deze is volgens hem namelijk in beweging. De Groninger hiv-zaak is een aanleiding om daarover te kunnen praten. De zaak zelf is niet het belangrijkste. Wel dat het zo’n heftige zaak is, waar je zo goed een mening over kan hebben, dat je dit goed kan illustreren…

Sommige scènes gaan heel erg in tegen hoe normaal over dit soort dingen wordt gedacht. Dat is waar ik in geïnteresseerd ben. Ik breek noch een lans voor de daders noch voor de slachtoffers, terwijl dat wellicht iets is wat je als kijker wel wil. Kijk dus met een open vizier en het is oké als je niet alles in een keer snapt. 

Ik houd heel erg van poëzie en vind het zelf bijvoorbeeld fijn om me tot een werk te verhouden zonder dat ik constant de hete adem van de maker in mijn nek voel. Soms is het genoeg om een tekst te horen en daar iets mee te doen wat je zelf mooi of prettig vindt.

Was dit de eerste keer dat je Plato in een film gebruikte?

Nee, ik ben altijd wel gefascineerd geweest door Plato. Het komt in meerdere films voor, bijvoorbeeld in ‘the Healers’ (IFFR, 2010). Wellicht leuk om te weten: deze film gaat over het homonachtleven van Rotterdam in de jaren ’90. Ik was toen barman bij de Shaft (destijds een homokroeg aan de Schiedamse Vest, red.). Daar speelt het zich voor een deel af. De mensen die daar kwamen, waren vaak op zoek naar seks. Dat is heel primair, maar doet mij ook denken aan zoeken naar bevrediging en samenzijn en de tekst die ik noemde.” 

"Wat we allemaal doen, is beredeneren waarom we gedaan hebben wat we hebben gedaan." 

Voor deze film heb je een van de mannen die veroordeeld is, kunnen interviewen. Dat is bijzonder in beeld gebracht.

Ja, wat deze man – Hans – doet en wat we allemaal doen, is beredeneren waarom we gedaan hebben wat we hebben gedaan. Dat zijn dingen die in je hoofd zitten. Ik wilde graag zijn handen laten zien. Want dat zijn – laten we wel zijn – de handen die de naald in de billen van die mannen hebben gezet. Ik vond het mooi om met deze extreme close-ups te werken. Dit ziet er wellicht het meest vrij en los uit, maar dit is het onderdeel waar ik het allerlangst aan heb gewerkt.

De film heeft korte stillevens tussen de scènes waarin een bewegingsloos lichaam ergens buiten ligt. Zijn deze ook in Groningen opgenomen? 

Jazeker. Dit was best kostbaar om het zo te draaien (de gemeente Groningen heeft om deze reden ook bijgedragen aan de film, red.). Een van de locaties is de plek waar volgens een getuigenverslag ook iemand wakker is geworden. Ik geloof wel in dat soort energieën, dát is gewoon die plek. Zo moet je het dan doen, ook al zie je dat niet per se in de film.

De Tiger Awards en het IFFR. Wat betekent dit voor jou? 

Dit vind ik echt heel fantastisch. Ik ga al 30 jaar naar het festival. Ik kwam er ooit als iemand die dacht ‘ik zou het wel leuk vinden een filmpje te maken’ en dat het hier dan zou draaien. Dat is mij een paar keer gelukt, dus dat ik nu met deze film in de competitie mee doe: beter wordt het niet! 

Ik heb veel gehad aan het IFFR en daar veel films gezien die voor mij veel hebben betekend. Het is ontroerend om iets bij te kunnen dragen aan dit festival. Een uitwisseling: ik heb hier films gezien die ik mooi vind, maar dat zij wat ik doe ook mooi en interessant vinden en willen tonen, dat is fijn.

NB ‘Feast’ gaat 3 februari in première, maar wordt ook vertoond in de zaal op de tweede helft van het festival in juni. Daarna gaat de film ook in roulatie.
Zie voor deze en andere films met een LHBTI+-thema of -element ook de agenda op deze website.