Maaspodium... wekelijks fiets ik er langs en vraag ik me af welke voorstellingen er gespeeld worden. Nu is mijn kans, ik heb een kaart voor de voorstelling The Hot Peaches (van De Toneelmakerij en DOX). Bij binnenkomst in het theater staat de lobby vol met kledingrekken en props, veelal in regenboogkleuren en met veel glitter. Al nadenkend wat het met mij doet word ik uitgenodigd lid te worden van de peach family met een zelf gekozen naam, die ik op een armbandje mag schrijven... ik hoef niet lang na te denken om mijzelf "I am a curious peach" toe te bedelen en laat mijn nieuwsgierigheid de vrije loop : hoe gaat mijn eerste theaterbeleving hier zijn, wat mag ik verwachten bij deze speciefieke voorstelling, welke mensen komen er nog meer vanavond? Terwijl mijn gedachten op volle toeren bezig zijn, druppelen mensen binnen die zich vergapen aan de kledingrekken... de "keuzestress" resulteert uiteindelijk in een kleurrijke.outfit, waarmee de mensen op de foto worden gezet.

In de blauwe theaterzaal nemen de bezoekers plaats, het podium is gevuld met een kleurrijk decor waar acht artiesten achter een 'net' van lampen staan te wachten om op te mogen treden... de peach family wordt gekenmerkt als een safe space waar iedereen zichzelf kan zijn : de artiesten gaan tijdens de voorstelling laten zien wie ze zijn, zowel voor als achter de schermen : zang, dans en hysterische acts volgen elkaar in rap tempo op en zo wordt het verhaal verteld van the hot peaches, van 1969 tot vandaag... een opeenstapeling van feitjes, leuke weetjes en soms confronterende (voor)oordelen waar mensen binnen de queer community mee te maken krijgen... een naadloze overgang tussen Nederlands en Engels laat goed zien dat de boodschap in alle talen hetzelfde is : iedereen mag zijn/haar/hun eigen authentieke zelf zijn, liefde krijgen én geven is onderdeel van lid van de chosen family/community zijn... de show wordt afgerond met het antwoord op een prangende vraag die aan het begin van de voorstelling werd gesteld : "Mijn moeder is trots op mij, maar wat zou mijn vader ervan vinden?". Het applaus aan het einde van de voorstelling verstomt wanneer een van de artiesten een briefje in de handen krijgt geschoven : "Ik ben trots op je. Papa". Een nog luider applaus overstemt de brok in mijn keel die ik even moest wegslikken...

Mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog meer komt wordt tenslotte mooi beantwoord : een aankondiging van de première van de voorstelling The Ozard of Wiz, gevolgd door een turbo workshop vogue en een spetterende demonstratie... curiosity killed the cat, but these people killed the stage... chapeau Maaspodium, you'll see me again soon.

Theatervoorstelling én maatschappelijke beweging

Op zaterdag 5 oktober was het zover. De al behoorlijk bejubelde voorstelling ‘Boys won’t be boys’ deed Rotterdam aan. In Theater Walhalla op Katendrecht (sowieso een erg leuke plek om je avond door te brengen) brachten Rikkert van Huisstede c.s. wederom een diverse groep jongens en mannen samen. Ze omschrijven zichzelf op hun website www.boyswontbeboys.nl als maatschappelijke beweging én theatervoorstelling: dansers, zangers, rappers, dichters en theatermakers laten zien dat het stoer is om je (als man) kwetsbaar op te stellen. Jongens die niet aan het mannelijkheidsideaal voldoen, doen helemaal niets fout en zijn juist wat we in de huidige tijd goed kunnen gebruiken.

Stoer om je als man kwetsbaar op te stellen

Een duidelijk statement natuurlijk en wij zagen bovendien een fantastische voorstelling. Die was humoristisch, kunstig, kundig en met zeer veel variatie. De mannen en jongens uit de groep vertellen elk op hun eigen manier hun persoonlijke verhaal. Daarin is de afwisseling van humor en ernst essentieel. De boodschappen komen hierdoor erg goed binnen bij het publiek.

Na afloop was er uitgebreid de gelegenheid om door te praten met de groepsleden. Dat maakte de nabijheid en persoonlijkheid van de verhalen nog groter.

Benieuwd geworden?

Voorlopig was dit de enige voorstelling in Rotterdam. Kijk op de website www.boyswontbeboys.nl in welke andere steden je de voorstelling de komende maanden kunt bezoeken. Wij zijn er echter van overtuigd dat dit niet hun laatste optreden in Rotterdam was. We zullen (maar willen ook!) nog veel van deze jongens en mannen horen. Een absolute aanrader!

BOYS WON'T BE BOYS is een wervelende collage van jongens en mannen.* Ze zingen, dansen, dichten, grappen, rappen of vertellen in wisselende samenstelling over hun persoonlijke levens. Want het is stoer om je (als man) kwetsbaar op te stellen! En is het niet juist succesvol om als man je mannelijkheid te bevragen?

Livestream

Voor sommige dingen moet je de stad uit. Soms moet je daarvoor naar Amsterdam. Niet te vaak natuurlijk, maar af en toe. Zo ga ik naar de Stopera. Is het niet voor het zalmroze tapijt in de foyer dan wel voor de opera. Sinds het Onafhankelijk Toneel van het toneel is verdwenen, hebben we dat niet meer in onze stad. Zo zou ik naar Amsterdam zijn gegaan voor het theaterstuk ‘Weg met Eddy Bellegueule’, als het daar nog zou worden opgevoerd. Maar dat zit er nu even niet in.

Een paar vrijdagen terug liep ik met drie vrienden de Tasty Walk. Wij deden de VrijMiPro. Dat was een prettige variant op de VrijMiBo. Daar zijn foto’s van, maar die zijn niet geschikt voor publicatie. Want we zitten op het terras. Weliswaar op gepaste afstand, maar het mocht niet. Geen nood. Even verderop stonden publieke picnictafels, met banken. Ondanks het bizar stralende voorjaarsweer was er plek genoeg. Zes keer een klein culinair feestje. Met van die kleine flesjes vliegtuigwijn. Na heel lang ‘gelockdownd’ te zijn, waren we helemaal los. Corona brengt veel narigheid, maar ook die wandelingen met vrienden. “Moet jij nog ergens naar toe straks?” “Nee, ik heb alle tijd. En jij?” Dat alleen al. Tijd voor elkaar en al wandelend hoor je nog eens wat. 

Man Dennis & ik hadden vorig jaar iedere twee maanden wat leuks op ons programma. Niet dus. De vouchers liggen op de plank. De doorgeschoven concertdata staan in de agenda. Tussen de rode golven door was er in september nog wel een prachtige trip naar Italië. Na ons kon ook de koning er niet meer uit. Maar het ‘Nieuwe Abnormaal’ heeft ons dagelijkse leven omgevormd. Want hoe normaal is het leven zonder sporten in de powerroom, hangen aan de bar en dansen in het donker? Tot die ‘Normale Wereld’ weer de onze is, zijn er andere zaken die het leven bepalen. Hieronder noem ik er een paar, uit mijn persoonlijke koker. 

Heb je al plannen voor a.s. zaterdagavond 25 april? Nu wel!

Zaterdag om 20.00 kun je namelijk live bingo-en onder begeleiding van Miss Multiple Joyce en Lucinda St. John uit het gerenommeerde, hilarische en hartverwarmende stuk ‘Four Drags and a Funeral’.

Deze voorstelling zorgt al sinds 2016 voor lovende recensies en uitverkochte zalen. De landelijke tour die in mei zou aanvangen is helaas vooruit geschoven naar oktober, maar wees niet getreurd! Je kunt namelijk nu al vanuit je luie stoel meedoen met de bingorondes die overigens ook onderdeel uitmaken van de theatervoorstelling zelf.

Kunst en cultuur zijn vitaal voor de hele maatschappij maar met name voor de LHBTI+ community. Deze sector geeft ons namelijk niet alleen een platform maar draagt bij aan acceptatie, begrip en steun. ‘Four Drags and a Funeral’ is hier bij uitstek een voorbeeld van. Vanwege de coronamaatregelen heeft deze sector het op dit moment zwaar te verduren. Alle steun is dan ook zeker welkom.

Doe dan ook lekker mee a.s. zaterdagavond en geniet van een flinke (over)dosis ontspanning en humor terwijl je ook nog eens maatschappelijk verantwoord bezig bent!

Maas omvat het gezelschap Maas theater en dans en het in Delfshaven gelegen Maaspodium. Maas theater en dans maakt eigenzinnige dans- en theaterproducties en alles daartussen. Het Maaspodium is een huis geworden waar deuren van verschillende werelden zich naar elkaar openen. Zij laten er niet alleen hun eigen producties en makers zien, maar ook andere groepen en initiatieven. Het publiek is jong in de breedste zin van het woord: van peuter tot jongvolwassene én iedereen die jong is van geest. Op 4 december '22 lanceerde Maas theater en dans het stadsproject QUEER010. Geen project met een begin en een eind, maar het startpunt van een queer programmalijn die nadrukkelijker onderdeel wordt van de identiteit van Maas en meer ruimte geeft aan black, trans, en non-binaire perspectieven. Voor wie het nog niet wist: We’re queer, we’re here, get used to it! Check voor meer info: