Eigenlijk zou ik nu met mijn voeten door de branding langs het onmetelijke zandstrand van de Dunas op Gran Canaria moeten lopen. Sinds mensenheugenis ga ik rond deze tijd die kant uit. Dan is namelijk mijn Spaanse vriendje-van-toen, Carlos, jarig. Ik bracht dan een cadeau en pikte en passant ‘een zonnig uitje’ mee. Dat er daar dan nog zo’n 100.000 andere toeristen langs het strand lopen, in de Fundgrube goedkope luchtjes scoren en om 12.00 uur al ruim aan het bier zijn: de massa moet zijn loop hebben.

Dit jaar heb ik de in september al geboekte vluchten maar geannuleerd. Het zwembad op de accommodatie bleek onverwarmd te zijn, met 300 man in een vliegtuig leek me bij nader inzien toch geen goed idee en om 3.00 uur ’s nachts richting Schiphol is voor een Rotterdammer echt te veel gevraagd. Dus zijn de ‘Thank You’-cd en de kalender 2022 met Post NL op hoop van zegen verzonden.

‘Thank You’ is zeker van toepassing want ik ben nog altijd ontzettend blij Carlos te hebben leren kennen. Inmiddels is hij een mooie, Spaanse vrouw van middelbare leeftijd. Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer wanneer de transitie heeft plaatsgevonden. Voor hem / haar moet het natuurlijk een belangrijke stap zijn geweest. Ik weet nog goed toen ze bij een lunch in El Corte Ingles haar ID-bewijs liet zien. Bij ‘sexo’ stond nu de ‘f’, in plaats van de ‘m’. Maar de persoon, persoonlijkheid, het karakter waren hetzelfde gebleven. Sterker nog: het was allemaal meer in evenwicht, een natuurlijke balans tussen uiterlijk en innerlijk.

Als mensen vragen hoe het nu precies allemaal zit, qua fysiek, dan moet ik daar het antwoord op schuldig blijven. Ik weet alleen dat zij bijzonder goed medisch wordt begeleid. Dat is een hele geruststelling. Zonnebaden gaat niet samen met bepaalde medicijnen heb ik begrepen en ook een duik in de oceaan zit er niet meer in. Maar vanaf dag 1 is zij op school, waar zij ‘professora Ingles’ is, zeer gewaardeerd. Leerlingen komen naar haar toe en dan voel je de waardering en het respect, dwarsdoor het voor mij te rappe Spaans heen.

Dit jaar geen wandeling door de branding. Dat is te overzien; volgend jaar beter. Maar dat ik nu niet, samen met haar, na ons verjaardagsetentje de lange trap naar het terrassenstraatje af kan lopen en alle ogen op ons gevestigd weet: dat doet wel pijn.

Ondanks dat ‘trans’ een bekende term is voor vrijwel iedereen, kwam ik erachter dat er veel meer achter deze term schuilgaat dan ik ooit had kunnen vermoeden. Gelukkig is Nanoah Struik er om mensen zoals ikzelf wat bij te leren in de Genderkwiebus Podcast.

In mijn vorige artikel van deze reeks schreef ik over mijn ontdekkingen binnen de trans-wereld. Nu zoom ik iets verder in: onder de grote trans-paraplu zit namelijk ook een mini-paraplu verstopt, deze noemen we non-binair. Nanoah vertelt dat veel mensen moeite hebben dit te begrijpen omdat het relatief onbekend is.  

In de maand juni was in Delfshaven het LIJF010-project te bewonderen. Negen verschillende lijven met negen verschillende verhalen, waaronder dat van Romy Rockx. Als non-binair en transmasculien persoon is hij een waardevolle toevoeging aan de diverse groep Rotterdamse mensen die model stonden voor het project. 

Jaarlijks maakt 'Maas theater en dans' een stadsproject, een voorstelling op locatie in de stad, die te maken heeft met Rotterdam. Het gaat over een onderwerp dat opgehaald wordt uit de stad en via een voorstelling wordt teruggegeven. Door corona kon een voorstelling dit jaar niet plaatsvinden en daarom werd in de maand juni LIJF010 georganiseerd. Een ‘pop-up kunstwandeling’, zoals Sara Giampaolo, één van de makers van LIJF010, het beschrijft. 

LIJF010, beeld door Michelle Urbiztondo

Diverse groep
Voor dit project werden negen Rotterdammers geïnterviewd over hun lijf en hun relatie met hun lijf. Dit kwam samen in een wandeling door Delfshaven langs acht verschillende foto’s van de modellen met daarbij de QR-code om de verhalen van deze modellen te horen in de vorm van een podcast, een filmpje. Tot slot een lied gemaakt door singer-songwriters als reactie op het vertelde verhaal. Sara: "We hebben echt een groep van Rotterdammers samengesteld van wie we dachten dat ze allemaal een ander verhaal te vertellen hadden. Zo zitten er bijvoorbeeld dansers tussen die professioneel met hun lijf bezig zijn, maar ook mensen die dat niet zijn. Zo hebben we een afwisselende groep."

"Deze diverse groep heeft ook geleid tot hele afwisselende verhalen", vertelt Sara. "Vooral volwassenen zijn heel veel bezig met of het mooi of lelijk is. We hebben ook mensen gesproken die echt naar waren over hun lijf, het echt niet mooi vonden. Door erover te praten kan je er ook juist achter komen wat het allemaal wel voor je doet. Zo kom je ook bij hele persoonlijke verhalen uit, via het lijf."

Eén van de modellen van het project LIJF010 is Romy Rockx. Hij is non-binair en transmasculien en hoopt als deel van de diverse groep een gevoel van herkenning bij mensen op te roepen. "Het zijn 9 hele verschillende lijven die allemaal iemand anders kunnen aanspreken, of een spiegel voor kunnen houden. Bij mij gaat dat over gender en ik hoop dat er mensen zijn die zich ook gezien voelen daardoor." 

Rolmodel
Tijdens het interview met Romy spreekt hij vanuit een positief perspectief over zijn translichaam: "Ik ben er trots op en ik vind het belangrijk dat dat verhaal ook wel verteld wordt." Hij wil benadrukken dat je gelukkig kan zijn als transpersoon in plaats van dat het alleen een strijd is om littekens te verbergen en zo cis mogelijk te zijn. Dat hoeft voor hem niet. Tijdens de tour vertelt hij over zijn relatie met zijn lichaam, hoe zijn lichaam de laatste jaren is veranderd en hoe zijn relatie met zijn lichaam is veranderd.

Zo hoopt Romy een rolmodel te kunnen vormen voor anderen, iets wat hij zelf heeft gemist. "Als ik vroeger had meegekregen dat trans zijn iets normaals is en iets is om trots op te zijn, had dat mijn eigen acceptatie veel makkelijker gemaakt. Het voelde als iets waarmee je aan de rand van de maatschappij leeft en dat wil niemand."

Voor Romy is gender iets complex’. Hij is non-binair en transmasculine, wat voor hem inhoudt dat hij meer richting de mannelijke kant van het binaire spectrum neigt. "Maar", legt hij uit, "Ik heb ook achtentwintig jaar als vrouw geleefd, dat is nu niet opeens weg. Om mezelf nu ‘man’ te noemen zou voelen alsof ik dat hele leven wegstoot, alsof dat niet mag bestaan. Daarom betekent ‘non-binair’ mezelf inclusief verwoorden."

Twee jaar na zijn transitie hangt Romy’s foto nu door de hele stad. Dat hij er zo zelfverzekerd in staat, wijdt hij zelf vooral aan zijn leeftijd. "Als je veertien bent, is dat anders dan als je achtentwintig bent en er eindelijk achterkomt wat jou al die tijd zo ongelukkig heeft gemaakt over je lijf. Je ziet je lichaam veranderen in iets waarvan je denkt ‘dit ben ik wel’. Vroeger vond ik op de foto gaan verschrikkelijk. Nu vind ik het leuk mezelf terug te zien, want ik zie mezelf."

LIJF010, Romy Rockx, beeld door Michelle Urbiztondo

Queer Gym
"Ik kan niet heel Nederland voorzien van een veilige plek, maar misschien kan ik dat wel voor dertig mensen." Dat is waar Romy naar streeft met het opzetten van Queer Gym. Hier biedt hij een veilige plek voor iedereen die zich niet op diens gemak voelt in de reguliere sportschool. "Tijdens mijn transitie kwam ik erachter dat sporten iets heel kwetsbaars is. Toen ben ik bij gebrek aan beter zelf iets gaan opzetten en daar is Queer Gym uit ontstaan." In een ruimte op Rotterdam-Zuid geeft hij sinds de lockdown personal training en duo-trainingen, maar biedt hij vooral een veilige ruimte waar je jezelf kan en mag zijn. "Ik hoop ook andere mensen te inspireren zo’n plek te maken, om zo een kettingreactie in beweging te brengen", sluit Romy af. 

Heb je de route van vier kilometer van LIJF010 net gemist? Niet getreurd. Vanaf 1 juli staan de borden naast het grasveld, bij het Maaspodium. Hier kunnen de portretten, verhalen en muziekstukken nog steeds worden bewonderd.