Voor een nieuwe reeks ‘voices’ interviewen we bezoekers aan Rotterdam van over de hele wereld. Deze keer spraken we met regisseur Marco Berger en acteur Juan Pablo Cestaro, wiens speelfilm 'El Cazador' dit jaar bij IFFR in première ging. De thriller speelt zich af rond een 15-jarige jongen die zijn verlangens verkent en daardoor ongewild in een moeilijke positie komt.

Veel in de wereld is al ‘straight’, daarom wil ik ‘queer’ verhalen zien over liefde tussen mannen

Marco Berger 

Tiger time in Rotterdam

Elk jaar van eind januari en begin februari wordt Rotterdam getroffen door de ‘Tiger fever’ tijdens het jaarlijkse International Film Festival Rotterdam (IFFR). Met meer dan 300.000 bezoekers, dan 200 speelfilms, ontzettend veel events en feesten en 2400 bezoekende filmprofessionals van over de hele wereld, is het een publieksfestival dat de visuele kunsten groots en intensief viert. Dit jaar hadden we het geluk om twee professionals te spreken die Rotterdam bezoeken vanuit Buenos Aires: Marco Berger, een regisseur die sinds 2009 speelfilms maakt en de opkomende acteur Juan Pablo Cestaro, die de hoofdrol speelt in de nieuwste film van Berger, El Cazador. We vroegen hen wat ze van Rotterdam vinden, maar nog belangrijker, welke verhalen ze willen delen over hun werk en passies. Dit is wat ze te zeggen hadden.

Om het ijs te breken: wat is jullie indruk van Rotterdam?

Marco Berger (MB): Het is de eerste keer dat ik in Rotterdam ben en ik heb het enorm naar mijn zin. Ik ben erg onder de indruk. Voor mij is het vergelijkbaar met Bergen (Noorwegen), waar ik drie jaar heb gewoond. Het is modern en nieuw, een wat kleinschaliger dan ik had verwacht. We bezochten de Martkhal en zijn in de Kubuswoningen geweest. En natuurlijk ... IFFR. Het is geweldig om mijn film hier in première te laten gaan en deel te nemen aan een van de competities. Juan Pablo Cestaro (JPC): Het is ook mijn eerste keer in Rotterdam, de gebouwen en architectuur zijn zo geweldig, anders dan Argentinië. MB: en jij vindt de meisjes hier ook leuk, toch? JPC: (grijnst).

Marco, je films worden gekenmerkt door creatieve scripts en vaak bevolkt door sexy mannen (zie overzicht). Daarnaast heeft elke film een heel verschillend karakter. Kun je ons wat meer vertellen over de laatste twee?

MB: Met ‘Un Rubio’ wilde ik een andere weg in slaan dan bij de vorige film die ik had gemaakt: ‘Taekwondo’. Dat was een komedie, dus het werd een drama. Ik denk dat ik het script van ‘El Cazador’ had ook voor ‘Un Rubio’, dus het is een thriller geworden en geen komedie. Ik hou van afwisseling. Het volgende grote project wordt weer een komedie en een liefdesverhaal. Hopelijk kan ik dan tussendoor nog een kleinere ‘onafhankelijke’ film maken. En heel belangrijk. Ik maak films die ik zelf graag zou willen zien en heel veel in de wereld is al ‘straight’, daarom wil ik ‘queer’  verhalen zien over liefde tussen mannen.  Je kan dit op allerlei manieren benaderen. Ik vind het niet leuk als mijn werk uitsluitend geframed wordt als ‘gay’ of als ik gereduceerd tot een ‘gay filmmaker’. Voor mij zijn het gewoon films.

Hoe worden je films ontvangen in Latijns-Amerika?

MB: Echt goed. Zo bracht ik ongeveer 10 jaar geleden 'Plan B' uit in Cuba, dat destijds nog -hoe zal ik zeggen- te boek stond als een 'macholand'. Het reacties waren spectaculair. De film viel vooral in de smaak bij veel vrouwen. Ik denk dat het helpt dat ik niet provocerend ben met mijn ideeën over queer onderwerpen. Dus zelfs als je een beetje homofoob bent en mijn films ziet, kan er iets in je veranderen. Men begrijpt dat het over liefde boven alles gaat. Na een vertoning van 'Plan B' kwam er eens een man op mij af, hij zag de film zonder vooraf te weten waar die over ging. Hij bekende: 'Ik denk dat ik tot nu toe erg homofoob was, maar ik keek naar je film en begrijp het nu beter en verlaat dit theater als een andere mens'.

Scene uit 'El Cazador'

Je nieuwste film 'El Cazador’ [de jonge jager] gaat over een gevoelig onderwerp, in het bijzonder omdat de acteurs in het verhaal deels erg jong zijn of geacht worden te zijn.

 MB: De film heeft een beladen onderwerp, maar ik heb hem op een delicate manier proberen te maken. Als ik hem meer provocerend had gemaakt, had ik mogelijk meer aandacht op de film kunnen vestigen. In plaats daarvan wilde ik een ‘intelligente’ film maken en mensen laten nadenken over het onderwerp, in plaats van ze er voor weg te laten lopen. Ik  geniet er van om het naakte lichaam op film te zetten en ik heb geen probleem met seks, maar met name voor deze film was dat riskant. Ik bekritiseer hier eigenlijk kinderpornografie. Als je dan een blote 18-jarige acteur als een 14-jarige laat zien, wat ben je dan aan het doen? [Retorisch] Maar stel dat ik een film maak over een naïef liefdesverhaal tussen twee 14-jarige jongens, dan is het anders. Ik zou het dan vertederend kunnen maken over een relatie en ja misschien met wat bloot. Met 'El Cazador' wilde ik geen slang creëren die zijn eigen staart opeet. De hoofdpersoon is overigens geen fragiele jongen, hij lijkt meer op het personage in mijn eerdere film ‘Ausente’ - een krachtig personage dat op zoek is naar seks. In deze film begint hij als kind, maar hij is ook een dier. Hij wordt een jager. De ervaringen die hij in deze film heeft en de gevolgen van de keuzes die hij maakt, zijn iets wat hij altijd bij zich zal dragen

Juan Pablo Cestaro als Ezéquiel

Een vraag voor Juan Pablo: hoe heb je het ervaren in deze film te acteren?

[De casting is nog vers in zijn gedachten] JPC: Het was echt een uitdaging en tegelijkertijd heel mooi. Ik werk sinds mijn 15e in het theater en heb er altijd van gedroomd om in films te spelen. Ik begon met auditeren vanaf mijn 18^enadat ik klaar was met de toneelschool. Het was echt een uitdaging om de technieken toe te passen die ik had geleerd. Door deze rol werden plotseling allerlei dingen werkelijkheid waar ik op had gehoopt. Voor mij voelt het alsof het uitmondde in een soort prachtige storm. Mijn idee over Ezéquiel - de hoofdrol- is dat hij niet veel keus heeft. Hij voelt zich gedwongen tot bepaalde acties. In mijn leven heb ik keuzes, maar dit personage heeft die optie niet, hij is nog niet uit de kast gekomen. Mijn benadering van het karakter was vooral vol empathie en te proberen een plek in mezelf te vinden waardoor ik mij met hem kon identificeren, het was moeilijk, maar het werkte.

Hoe zit het met de toekomstplannen voor jullie beiden?

JPC: Ik werk aan een monoloog die ik in juli in Buenos Aires zal opvoeren. Ik moet 60 minuten op het podium staan, dus ik moet behoorlijk wat oefenen. Ondertussen ga ik ook op zoek naar andere acteerklussen werk. Het leven als acteur is niet zo voorspelbaar. Als ik volgende maand een casting doe en het loopt goed, moet ik misschien plotseling naar Spanje reizen. Wie weet? Misschien ga ik in de toekomst wel met Almodovar aan het werk.

MB:Er zijn veel onderwerpen die mij interesseren en ik heb verschillende ideeën. Bijvoorbeeld over de Malvinas-oorlog [Falklands-oorlog] in 1982 tussen Argentinië en het Verenigd Koninkrijk. Hoe zou het zijn als ik toen soldaat was en verliefd werd? Er is echter ook een heus script klaar. Ik kan je niet alles vertellen, maar laten we dat project ‘The Astronaut’ noemen. Ik ben van plan om er een komedie van te maken. Daarin speel ik in op de angst die sommige hetero’s hebben om als homo over te komen. Het verhaal is best een uitdaging, want het maken van een goede komedie is eigenlijk veel moeilijker dan drama.’ Berger legt uit: ‘Er ligt veel meer nadruk op dialoog, maar dan dus komisch. Ik zeg altijd dat de rollen in mijn films door elke acteur kan worden gespeeld, maar voor dit script is de juiste casting de sleutel voor succes. In de regel scout ik jonge en knappe acteurs, maar voor dit project is het tekstgevoel en dictie super belangrijk. Ik heb mijn zinnen gezet op iemand die dit goed kan en ook nog knap is.  Maar dit zit allemaal nog in mijn hoofd. Ik denk erover om dit project in het voorjaar van 2022 te filmen. Wie weet maak ik dan tussendoor nog een onafhankelijke film.

Wij kijken er naar uit In de tussentijd kan je van de meeste films van Berger genieten door ze op dvd te bestellen via de grote online winkels, of je geluk beproeven bij de lokale muziek- of gaywinkels.

Bij GayRotterdam denken we dat we geluk hebben met interessante bezoekers  aan onze stad en dit festival. We willen bezoekers aan Rotterdam vaker op onze website portretteren. Ken je iemand kent die de stad voor een speciale gelegenheid bezoekt of die iets te vertellen heeft? Laat het ons dan weten via het contactformulier of via onze sociale media.

Sinds een jaar of 5 wordt er door een groepje homo's en friends elke maand op zondagochtend gewandeld in de omgeving van Rotterdam. Elke maand wordt 15 tot 20 kilometer gehiked - wandelen klinkt toch net even wat minder sportief. 

Bij WORM gebeurt ontzettend veel en het lukt lang niet altijd om dat hier in de agenda te zetten. Deze workshop viel extra op en wordt door Lux Venérea gegeven (aka Pollux Frei) die gelooft in performance art als een manier op het lichaam te her-beleven. Voor iedereen die wat langer stil wil staan bij vragen rondom lichaam en identiteit, maar dat ook graag met humor doet. De workshop is onderdeel van het Mamma Cash Feminist Festival van Worm voor Wereld Vrouwendag. 

Since I was a kid I always used comedy to protect myself from harassment and to navigate living in a dissident body. Laughter is honest. Laughter does not be to be translated.
Lux Venérea

In de Kunsthal zijn wel vaker blote billen te zien. Van februari tot en met mei komen ze echter wel van heel dicht bij: uit Hoek van Holland. Hangen die van jou ook aan de muur?
Fotograaf Peter de Krom observeerde en fotografeerde van 2010-2015 het 'stokstaartjes fenomeen' in de duinen van Hoek van Holland. In deze -qua omvang bescheiden tentoonstelling- wordt dit verschijnsel van verschillende kanten belicht.
Ook is er ander vrij werk van de Krom te zien, het geeft een prachtige indruk van wat Hoek van Holland zo uniek maakt. 

Iedere eerste zondag van de maand is de enige en echte HoLeBi (hetero friendly) danssalon van Rotterdam prominent aanwezig in de hal van de Schouwburg / Theater Rotterdam. De vaste formule is: eerst een les van Dansschool De Klerk voor wie wil, daarna is het vrij-dansen. Foxtrot, cha-cha-cha, wals of jive. Alleen of met een partner, gevorderd of beginner, iedereen kan (stijl)dansen tijdens de Cafe Fatal.

Cafe Fatal is een initiatief van LES dj* in samenwerking met Dansschool De Klerk & Ketelbinkie, dus smaakt het naar meer dan kan je daar verder dansen!