Mede mogelijk gemaakt door:
- Dit is een aflevering uit de serie Queer Creatives, waarin we jonge creatieven uit de regio Rotterdam voorstellen die zich als queer identificeren. Maak ook kennis met Emmy Eve, K3RN en Luis Bracamontes.
Kun je jezelf voorstellen?
Mijn naam is Lamin Barrow. Ik ben een 22-jarige dichter en mode illustrator afkomstig uit Gambia. Als kind speelde ik met taal en acteerde in plaats van de gebruikelijke spelletjes die kinderen doen. In die tijd vertelde ik mijn familie en vrienden al dat ik een modeontwerper en schrijver wilde worden. Deels werd dit toen al veroordeeld en belachelijk gemaakt en riep dit vragen op.
"Mijn artiestennaam is Tha Rainx. Ik heb deze naam gekozen omdat deze het verhaal vertelt van hoe ik van de regen houd,
me ermee identificeer, alsook de kleurrijke ervaring die na de regen komt."
Mijn artiestennaam is Tha Rainx. Ik heb deze naam gekozen omdat deze het verhaal vertelt van hoe ik van de regen houd, me ermee identificeer, alsook de kleurrijke ervaring die na de regen komt. Ik geloof van harte dat deze wereld mijn canvas is en ik op deze wereld ben om mezelf te ontdekken. Gelukkig en dankbaar ben ik er klaar voor om via mijn kunst de wereld te laten zien wie ik ben en alles wat ik de afgelopen jaren verborgen heb gehouden.
Wat hield je verborgen voor de wereld wat je nu in je poëzie laat zien?
Vanaf de vroegste herinneringen aan mijn jeugd werd er niet over seksualiteit gesproken. Toen ik dit jaar mijn vader verloor wist ik dat hij, hoewel hij mijn seksualiteit en keuzes nooit begreep, wilde dat ik gelukkig zou zijn. Geluk betekent voor mij dat ik dicht bij mijzelf en mijn waarheid blijf. En kunst maak geïnspireerd op wie ik ben en wat ik voel. Langzaam verwelkom ik mijn waarheid in rauwste vorm van mijn seksualiteit en mijn levenslange verlangens in mijn poëzie en kunst. Daarmee heb ik het gesprek geopend voor helen van mijzelf.
Hoe ben je voor het eerst in aanraking gekomen met Spoken Word in Gambia?
Ik ben opgegroeid in Gambia en heb nooit het gevoel gehad dat ik goed genoeg was of zelf een stem bezat. Ik vond een toevlucht in poëzie en kunst om zo de verbinding te maken met mijn waarheid. Om zo een weerwoord te geven aan de pestkoppen. En ook om kleuren, woorden en illustraties te omarmen die over mezelf vertellen. Door middel van mijn kunst heb ik bezorgdheid geuit over de samenleving, en om mezelf en gelijkgestemde mensen om me heen te helen. In de ogen van anderen heb ik me lang aangepast en mijn ware ik verborgen gehouden. Verborgen voor ogen en oren gaf ik leven aan alles wat diep in mij verborgen zat.
Op de middelbare school volgde ik literatuur als extra onderdeel van het schoolcurriculum. Ik bestudeerde romans en gedichten van zowel Afrikaanse als Westerse auteurs. Als beste literatuurstudent van mijn klas, kon ik de kennis over het onderwerp verdiepen en mijzelf op een nieuwe manier uitdrukken. Ik richtte de Nusrat Literary and Debating Society op en ontwikkelde het schrijven van poëzie.
Ik vroeg de directeur mij toe te staan mijn poezie voor de algemene vergadering van de school voor te dragen en ging hiermee door buiten school, op conferenties, in theaters enz. Van zowel de basis- als de middelbare school studeerde ik af als de beste van de klas. Nadat ik afstudeerde van de middelbare school, nam ik deel aan een talentenwedstrijd georganiseerd door het Balance Crew-team en won ik de titel ‘Beste dichter van het jaar 2016 en 2017’.
Waar haal je je inspiratie vandaan?
Veel van mijn inspiratie voor mijn kunst komt van hoe ik ben opgevoed, het plezier dat mij tijdens mijn kindertijd is ontzegd en de verhalen van de minderheden. Een groter deel van mijn inspiratie heeft te maken met mijzelf in een wereld waarin ik mezelf kan zijn zonder oordelen, straffen en culturele beperkingen. Ik was een kind dat mijn hele leven in Gambia op brute wijze werd gepest omdat het te anders en uitgesproken was.
Mijn leven in Gambia stond me mijn eigen geleefde verhaal niet toe. Ik schreef, maar deelde alleen datgene wat voldeed aan de verwachtingen van de samenleving van jongens langs de meetlat van mannelijkheid. Gedurende deze tijd werd mijn poëzie activisme. Ik schreef om mijn stem te geven aan thema's die het zwijgen werden opgelegd maar die in het nieuwe Gambia werden geaccepteerd, zoals mentale depressie, genitale verminking van vrouwen, kanker, verloren vrijheden, enz.
Hoe reageerden mensen op je gedichten, over wat mij taboeonderwerpen lijken, op dat moment?
Mijn poëzie is erg metaforisch, dus het authentieke verhaal zit soms verborgen in de woorden en tussen de regels. Toen mijn gedichten voldeden aan de verwachting en normen van mijn land, werd het gevierd. Degenen die controversieel zijn, worden meestal verkeerd begrepen en werden in sommige gevallen helemaal niet begrepen.
Kun je mij iets vertellen over de reis naar Nederland?
Mijn reis naar Nederland begon in juli 2017. Ik ging naar de Universiteit van Gambia waar ik mijn Bachelor in Engelse taal deed. Daar werd ik lid van de universiteit van Gambia Drama Club en werd datzelfde jaar de assistent-coördinator. Ik was verantwoordelijk voor het maken van scripts die door het team moesten worden gerepeteerd en uitgevoerd. Tijdens mijn werk als assistent-drama-coördinator kregen we een uitnodiging van het Ministerie van Toerisme, Gezondheid en Cultuur om een sketch uit te voeren over de exploitatie van chemische wapens, zoals gevraagd door de conferentie die werd georganiseerd door de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW). Hier werkte ik samen met het team om een productie te leveren. Ik had de hoofdrol deed aan het einde van het evenement een Spoken Word stuk. Hier ontmoette ik ambtenaren van OPCW Nederland die mijn podiumtalent waardeerden en een van hen nodigde mij uit om met hem in Nederland te werken. Zo begon mijn reis.
"Nu ik mezelf volledig geaccepteerd heb kan ik mijn stem laten horen als een trotse zwarte en jonge homo man."
Hoe heeft deze reis naar Nederland jouw werk beïnvloed?
Mijn eerste keer in Nederland nam ik deel aan een poëzie- en verhalenwedstrijd georganiseerd door het Lombok International Storytelling and Poetry festival. Ik won deze wedstrijd, waardoor ik creatief mijn vleugels kon spreiden, groter kon dromen en meer van mezelf kon vragen. Met de beperkingen van mijn visum begon ik te studeren bij United Pop in Amsterdam, waar ik modeontwerp en textiel studeerde.
Als nieuwsgierig persoon, die zichzelf als wereldburger ziet, kon ik tijdens mijn reis naar Nederland experimenteren en mijn kunst professionaliseren terwijl ik ondertussen nieuwe culturen leerde kennen. Ik moest mezelf leren dat ik een beter leven verdiende. Uit de kast komen, waaronder het benutten van kansen, en het ontdekken van mijn ware zelf.
Mijn connecties en tijd in Nederland hebben me geholpen om de oneerlijkheid en het dubbelleven dat ik leefde te onthullen.
Wat zou je ultieme doel of droom zijn die verband houdt met je kunstenaarschap?
De ultieme droom, die ik van harte wil bereiken, is om mijn kunst internationaal bekend te maken. Ik zou ook graag met creatieve ontwerpers willen werken om mezelf verder te ontwikkelen. Met mijn poëzie op tournee gaan. Ik zou graag in een veiligere omgeving willen leven waar ik niet wordt gepest en mijn leven niet wordt bedreigd, omringd door een nieuwe familie. Ik wil de vreugde van mijn innerlijke kind opnieuw ontdekken. Nu ik mezelf volledig geaccepteerd heb kan ik mijn stem laten horen als een trotse zwarte en jonge homo man.
Nieuwsgierig geworden naar het werk van Lamin Barrow? Vind en volg Lamin Barrow op: