Op een zonnige dinsdagmiddag stappen we de studio van Danny Djojo (23) en Rik Versteeg (26) binnen, aan de Drievriendenstraat in Rotterdam centrum. We lopen er direct barman Gerben van FERRY tegen het lijf, die zich speciaal voor de shoot van de Pride-expositie van Djojo & Versteeg door Danny laat omtoveren tot een betoverende verschijning.

Om maar gelijk in huis te vallen dan: wat gaan jullie doen tijdens de Pride?
Rik: “We gaan zeven werken exposeren, die allemaal aansluiten op het thema (Un)labelled van de Pride. Zeven stills en portretten. Gerben wordt daar één van. We kwamen zijn alter ego Mandy McCandy tegen op het Vrije Volk Festival, en waren direct onder de indruk. We hebben hem aangesproken en hij wilde graag meewerken aan onze expositie.”
Danny: “Toen de Pride ons vroeg om een speciale expositie te ontwikkelen voor Camp Pride, ben ik gaan nadenken. Ik wilde een concept maken dat een link had met de stad, en dat typische Rotterdamse gezegdes als  ‘niet lullen, maar poetsen’ zou visualiseren. We zitten nou midden in het proces.”
Rik: “We moeten nog even met de organisatie van de Pride overleggen hoe we de expositie precies gaan opzetten. We weten dus ook nog niet of er werk verkocht kan gaan worden, of dat het blijft bij bezichtigen.”

Links: Danny Djojo aan het werk met Mandy McCandy. Djojo & Versteeg nemen tijdens de Pride de Instagram-pagina van het evenement over.

Hoe is de samenwerking met de Pride-organisatie tot stand gekomen?
Rik: “We zaten bij de eerste bespreking van de 2016-editie van de Rotterdam Pride, samen met onder andere Dora en Daniëlle (respectievelijk directeur en marketingcommunicatiemanager van de Pride-organisatie, red). We hadden ons magazine gestuurd naar Dora, en blijkbaar viel dat erg in de smaak. Ons werk stond min of meer aan de basis van het thema ‘(Un)labelled’. Het idee was eerst dat we het campagnebeeld van de Pride zouden gaan ontwikkelen, zowel qua concept als qua fotografie. Later heeft men toch gekozen voor een andere richting, en zouden we de fotografische beelden voor het programmaboek gaan maken. Helaas bleek dat budgetair niet haalbaar, dus nu beperken we ons tot een expositie op het Camp Pride.”

Wat vinden jullie van het campagnebeeld zoals het nu is?
Rik: “Vooropgesteld: ik snap de keuze voor de richting die ze gemaakt hebben. Waarschijnlijk past het het best bij het evenement in het stadium waarin het zich nu bevindt. Het beeld is heel behapbaar en begrijpelijk voor een grote groep mensen. Natuurlijk zouden wij het heel anders gedaan hebben, maar dat is logisch.”

Dan over jullie, want tenslotte zijn we daarvoor hier. Wie zijn Djojo & Versteeg?
Rik: “Wij omschrijven onszelf graag als multidisciplinair duo op het gebied van film, fotografie en media. We doen daar binnen heel veel: concepting, visagie en styling, film, fotografie, design en het maken van kostuums, het opbouwen van sets. Behalve model staan doen we eigenlijk alles graag zelf. We vullen elkaar goed aan. Danny is echt van het conceptuele. Ik doe de fotografie en communicatie er om heen, en pak het zakelijke aspect op: facturen sturen, mensen nabellen etc.”

Hoe zouden jullie jullie werk willen omschrijven?
Danny: “Ons werk karaktiseert zich eigenlijk doordat het heel conceptueel ingestoken is. Theatraal en  excentriek. Het moet sowieso esthetisch zijn, anders vinden we het niet interessant. We zijn zelf qua karakter misschien wat terughoudend, maar in ons werk zoeken we graag het randje op.”

Djojo & Versteeg omschrijven hun werk als 'theatraal', 'excentriek' en 'conceptueel'.

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet, zowel business-wise als privé?
Rik: “Grappig. We hebben elkaar eerst privé leren kennen. We waren allebei student op de Willem de Koning-academie, en kregen al snel een relatie. Danny deed de richting Autonomie Beeldende Kunst en ik volgde de richting Fotografie. Vanuit de studie - én de relatie – zijn we in 2012 ons bureau Djojo & Versteeg gestart. Met Danny kon ik direct sparren en verder komen. We zijn gestart vanuit de huiskamer, later betrokken we deze studio op de Drievriendenstraat. We delen deze locatie met vier mensen, en dat heeft zo zijn voordelen.”

Hebben jullie voorbeelden?
Rik: “Ik heb niet zozeer voorbeelden, maar kijk natuurlijk wel naar andere mensen uit het vak. Miles Aldridge bijvoorbeeld, is een goeie fotograaf van Vogue. Ik kan een foto herkennen als deze van zijn hand is. En dat is ook precies wat ik wil bereiken: een eigen signatuur ontwikkelen, zodat mensen echt mijn werk gaan herkennen.”
Danny: “Ik vind het ook lastig, zeker omdat wat ik doe zeer trendgevoelig is. Vroeger had ik echt wat met make up-artist Alex Box. Maar nu vind ik haar te commercieel geworden. Hetzelfde geldt voor Val Garland, maar de ontwerpen van Alexander McQueen blijven een favoriet. Punt is natuurlijk dat als je bekender wordt, je vaak gaat samenwerken met fashiondesigners. En dat vertaalt zich ook in de creaties en uitingen die ontstaan.

Wie zijn jullie opdrachtgevers en hoe komen jullie eraan?
Rik: “Eigenlijk heel breed. We doen zowel commerciëel werk als eigen werk. Niet echt dat we voor ING ofzo zouden kunnen werken, dat past niet echt bij ons. We werken vooral voor de maatschappelijke en culturele sector. Culturele instellingen, festivals etc. Bij musea blijkt het vrij lastig om binnen te komen. Die hebben toch vaak hun eigen kanalen en mensen met wie ze graag werken. Vaak rol je wel van het een in het ander, zo werkt het toch. Zoals ik eerder al zei: we sturen ons magazine op naar potentiële opdrachtgevers, en ik bel ze dan na. Niet het allerleukste werk, maar het moet wel. We hebben een kleine maar leuke klantenkring. Dat heeft voor ons meer waarde dan een commerciële klantenkring met veel inkomsten.”

Een teaser van de expositie, die Djojo & Versteeg ontwikkelen voor de Rotterdam Pride.

Waar zijn jullie over vijf jaar?
Rik: “Lastig te zeggen. We passen onze strategie eigenlijk voortdurend aan. Wat werkt wel, en wat werkt niet? We stellen op dit moment een zo breed mogelijke portfolio samen, met fashion, maar ook stillevens. Als je vraagt waar we over vijf jaar zijn, dan zou dat in Rotterdam, maar net zo goed daarbuiten kunnen zijn. In Londen bijvoorbeeld. Daar leeft fashion veel meer, en heb je meer kansen dan hier.”

Tot slot: we horen vaak dat de jongere generatie niet meer zo nodig uit hoeft te gaan in de homohoreca. Hoe kijken jullie aan tegen gaylife in Rotterdam en waar gaan jullie uit?
Rik: “Ik weet niet of de jongere generatie het wel of niet nodig vindt op uit te gaan in de gayscene. Ik kan alleen voor mezelf spreken en weet wel dat ik de gayscene in Rotterdam erg leuk vind. Maar ik hoef inderdaad niet perse naar Strano of Ferry. Ik voel me net zo vrij in Annabel of Bar op de Schiekade. En de muziekstijl die daar gedraaid wordt past misschien wat meer bij mij.”
Danny: “Ik heb precies hetzelfde. De mensen in Rotterdam zijn eigenlijk gewoon heel open minded. En dat is prettig.”

FOTOGRAFIE: DJOJO & VERSTEEG
ROTTERDAM | SEPTEMBER 2016