Mateloos
Ik zou mezelf niet direct als een poëtisch type willen betitelen. Het enige gedicht dat ik uit mijn hoofd ken is ‘Stadsgezicht’ van Jules Deelder. Ik ben misschien te Rotterdams, nuchter en prozaïsch voor ‘Poëzie’. Maar in mijn boekenkast bleek ik, bij de grote coronaopruiming, toch over een volle plank met poëzie te beschikken. Dat begint met de bundel ‘Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen’.

'Rainbow-vote': beken kleur

Hoera: ik mag weer stemmen! Eén keer in de vier jaar is het democratische feest. En het electorale spektakel is nu nog groter dan ooit. In voorbije jaren was het voor mij op afstand al duidelijk wat ik ging stemmen. Man Dennis zat in Brussel in de politiek en dan zie je van dichtbij waar iemand voor staat: 100% bevlogenheid, inzet en sociaal.
Maar dat is verleden tijd en nu ligt het politieke speelveld weer open. Dat maakt het ineens minder voor de hand liggend. Er is zoveel gebeurd in die afgelopen jaren. Het hele parlementaire bouwwerk heeft een deuk opgelopen. Bij de toeslagenaffaire bleek iedereen pakken boter op z’n hoofd te hebben. Dit keer beperk ik mijn keuze tot een homo-vriendelijk persoon.

Wishful Drinking

Deze avond voel ik het aan komen: ik ga uit en er is geen weg terug. Het knispert in de lucht en in de maagstreek is er sprake van prettige opgewondenheid. Als dat gevoel bezit van je heeft genomen, weet je hoe laat het is. Het aantrekken van de juiste strakke leren broek met blauwe bies is een goed begin. Verder moet de outfit niet te ingewikkeld zijn: een spijkerjack waar je wat in kwijt kunt. Het moet niet in de weg zitten. En mocht ik het in de loop van de nacht kwijtraken….

‘Ons’ Wereldmuseum is bijna weer terug en open. Als onderdeel van een ‘vierschap’ aan instellingen gewijd aan Wereldculturen. Na een periode van reorganisatie en verbouwing staat het weer als een huis. Een van de nieuwe onderdelen is ‘de Superstraat’: op zich al een reden om een keer te gaan kijken. Ok, speciaal voor de ‘kids’ maar ook voor volwassenen een eyeopener.

Een paar vrijdagen terug liep ik met drie vrienden de Tasty Walk. Wij deden de VrijMiPro. Dat was een prettige variant op de VrijMiBo. Daar zijn foto’s van, maar die zijn niet geschikt voor publicatie. Want we zitten op het terras. Weliswaar op gepaste afstand, maar het mocht niet. Geen nood. Even verderop stonden publieke picnictafels, met banken. Ondanks het bizar stralende voorjaarsweer was er plek genoeg. Zes keer een klein culinair feestje. Met van die kleine flesjes vliegtuigwijn. Na heel lang ‘gelockdownd’ te zijn, waren we helemaal los. Corona brengt veel narigheid, maar ook die wandelingen met vrienden. “Moet jij nog ergens naar toe straks?” “Nee, ik heb alle tijd. En jij?” Dat alleen al. Tijd voor elkaar en al wandelend hoor je nog eens wat. 

Het EK 2020 nadert zijn hoogtepunt. Zondag wordt de éne winnaar bekend. Ook zonder onze ‘Orange Manschaft’ is het een spannende ontknoping. Een aantal wedstrijden terug was er collectieve verontwaardiging over de Hongaarse anti-homowetgeving. En ook verontwaardiging over hoe de UEFA daar op zijn beurt weer halfslachtig mee omging.

Dat deed mij denken aan mijn ervaringen als homo-ambassadeur medio jaren ’10 toen we een bijeenkomst hadden gepland voor voetbalclubs met de snoevende titel ‘Alleen Maar Winnaars!’.

De homo-ambassadeurs waren door B&W-gezondenen, ‘mensen met een missie’. Een bijdrage leveren aan de acceptatie van LHBT’ers & diversiteit in de stad. Wij begonnen met het onderwijs. Wij stonden niet voor de klas, maar spraken met de directies van scholen: ‘Hoe is e.e.a. hier geregeld?’ Dat leverde allerlei inzichten en ‘best practices’ op. De toenmalige wethouder heeft er haar voordeel mee gedaan.

Na het onderwijs wilden wij ons richten op de sport. En waarom ook niet: voetbal. Daar was nog wel een wereld te winnen. Dat bleek al bij het maken van afspraken met ‘de grote drie’ uit het betaalde voetbal. In één geval moesten we grof geschut ‘boven over’ inzetten om überhaupt een afspraak te maken. Met vier m/v sterk op gesprek in een glazen vergaderzaal. De rest van het personeel was duidelijk gebriefd: “Er komen zo homo’s, maar allemaal normaal doen s.v.p.!” Het was net niet zo dat ze met de neus tegen de ruiten geplakt stonden, maar de verwachtingen waren hoog gespannen.

Het viel natuurlijk zwaar tegen toen er geen wat nu Martien Meilanden, Paul de Leeuwen of Ellie Lusten zouden zijn, binnenkwamen. Mannen in pak met stropdas en een degelijk geklede vrouwelijke directeur met een respectabele track record. Toen de kou uit de lucht was en er niks opzienbarends te zien was, hadden we een heel goed gesprek.

Wij wilden het aandachtsveld wel breder trekken: niet alleen acceptatie van homo’s, maar van diversiteit in den brede én ook racisme. We spraken af een expertmeeting te doen, in de herfst. De grote drie zouden daar voor bestuursleden van amateurvoetbalclubs laten zien wat zij deden aan projecten: hun ‘best practices’. Datum geprikt, wethouder geregeld, RADAR deed mee en ook de John Blankenstein Foundation zou een bijdrage leveren.

Maar toen we de bijeenkomst verder wilden ‘afwerken’, kregen we te horen dat we ‘een korting op de zaalhuur konden krijgen’. Maar meer ook niet: geen verhaal, geen best practice, geen medewerking. Uren voor lul gesproken met de grote drie en veel geregel, georganiseer en gezoek naar de uit te nodigen amateurbestuurders. Want dat is verre van goed georganiseerd, zo bleek. Kortom: nada, niente en zeker niet ‘Alleen Maar Winnaars!’. Er is inderdaad nog een wereld te winnen.

Man Dennis & ik hadden vorig jaar iedere twee maanden wat leuks op ons programma. Niet dus. De vouchers liggen op de plank. De doorgeschoven concertdata staan in de agenda. Tussen de rode golven door was er in september nog wel een prachtige trip naar Italië. Na ons kon ook de koning er niet meer uit. Maar het ‘Nieuwe Abnormaal’ heeft ons dagelijkse leven omgevormd. Want hoe normaal is het leven zonder sporten in de powerroom, hangen aan de bar en dansen in het donker? Tot die ‘Normale Wereld’ weer de onze is, zijn er andere zaken die het leven bepalen. Hieronder noem ik er een paar, uit mijn persoonlijke koker. 

Column van Vrijdag: LHBT+ Vlaggenparade