Trust in Me

De titel van de tentoonstelling is ‘Trust in Me’ gebaseerd op de Siouxie & the Banshees versie van dit Disneyliedje. De titel kwam pas anderhalve maand geleden naar boven, toen was er een eerste selectie van werken gedaan. Ik had ook twee andere titels, ook gebaseerd op haar muziek. Dit nummer is het geworden, omdat ik een klein harpje op mijn atelier heb staan, om te relaxen, en in ‘Trust in Me’ zit ook harp verwerkt. Daardoor dacht ik 'dit past'. Het klopt ook met mijn werkproces als ik een gesprek heb met iemand die voor mij model gaat staan, dan moet dat ook heel erg in vertrouwen gebeuren. 

Beeld expositie Koes Staassen bij Cokkie Snoei

Honger naar beelden

Mijn werkproces is ooit begonnen op de academie, met het uitgangspunt dat je iets moet doen wat spannend is, of wat je nerveus maakt, zo pikte ik het althans op. Voor mij was dat ook vanuit een honger naar beelden die ik zelf niet zo vaak zag. Daar wilde ik wat aan toevoegen. Ik werk met modellen. Zo kwam ik tot een werkproces waarin ik vrienden uitnodigde, vaak mannen die hetero zijn bijvoorbeeld, dus ook niet gewend zijn dat ze op zo’n manier worden bekeken. Dat werkt wel heel erg fijn, er zit een soort erotiek in, maar niet met het ‘risico’ op seks. Het is altijd even zoeken. Daar is natuurlijk ook super veel vertrouwen voor nodig, want het zijn vrienden waar ik geen lichamelijke band mee heb. De grootste voorwaarde is dat het veilig voor elkaar moet zijn. Daarna kan je kijken wat de grenzen daarvan zijn. Dat is dubbel, bijvoorbeeld het plaatsen van objecten op iemands lichaam voor de compositie. In het moment voelt het als heel belangrijk. Achteraf kan dat heel banaal zijn. Het gaat er mij om te onderzoeken wat je kan met spanning tussen twee mensen, zonder bevrediging te zoeken.

"Hoe weinig van een scène kan ik weergeven, terwijl het toch een interessant beeld blijft?"

Mondriaan Fonds

Een deel van het werk in deze tentoonstelling kwam tot stand dankzij een Mondriaan Fonds Beurs, daarin heb ik mij toegelegd op hele grote tekeningen. Dat was een nieuw proces, de schaal maakt dat ik iets anders wilde doen. Ik vroeg mij af: hoe weinig van een scène kan ik weergeven, terwijl het toch een interessant beeld blijft? Ik speel zelf ook een rol in de compositie. Praktisch positioneerde ik de modellen, dat werd door de camera vastgelegd en heb ik in de tekening opgenomen. Ik wilde afwezig zijn, daarom ben ik niet uitgewerkt, maar ik ben toch ook aanwezig.

Werk in de lockdown

Na het grote werk, wilde ik klein gaan werken, dit was tijdens de ‘lockdown'. Ik was heel blij dat ik door kon werken, maar ik kon natuurlijk niemand in mijn atelier ontvangen. Normaal vind ik het heel fijn om daar op basis van de ontmoeting samen te werken. Dat ging niet en was wel lastig. Ik heb een van mijn modellen gevraagd om een video op te nemen zodat ik dat kon gebruiken. Dat was heel spannend, omdat iemand anders ineens de controle had om het beeld te maken. Het was ook frustrerend, want je kan niet even een stapje opzij doen om het even van een andere kant te bekijken. Het was een uitdaging om dan toch het lichaam voelbaar te maken. Het lichaam vervormde zich ook in mijn beleving: ik zag andere dingen gebeuren dan die ik normaal zou zien. Die tekeningen zijn dus ook niet meer realistisch, normaal vind ik dat belangrijk, maar hier nam de fantasie de overhand. Dit is de ‘binding’ serie geworden.  

Playing his part

Lichaam als object?

Een van mijn benaderingswijzen is om het lichaam als een object te zien dat fungeert in een stilleven. Ik hoor het ook wel van modellen, dat die het heel erg ontspannend vinden om in een positie geplaatst te worden. Het gaat ook over de vraag: op welke manier kan je je tot een lichaam verhouden? In het verlengde daarvan moet ik aan iets anders denken. Op de academie wist ik bijvoorbeeld niet zo goed wat ik met het woord en de betekenis van ‘queer’ moest. Door de jaren heen ben ik dat zelf ook meer invulling aan gaan geven. Voor mij gaat het over een manier van tot elkaar verhouden en niet gebonden zijn aan opvattingen die zeggen dat sommige dingen alleen maar kunnen als je een relatie met iemand hebt, of juist niet kunnen tussen vrienden, dat is mijn eigen manier van ‘queering’.

"Ik vind het leuk een toeschouwer te verleiden om er langer naar te kijken."

Aantrekken en afstoten

Ik kan mij voorstellen dat het soms confronterende beelden zijn die ik teken, maar ik maak ze zo dat er nooit ‘echt’ wat gebeurt. Het staat altijd stil. Het heftigste wat er te zien is, is misschien een erectie, maar er wordt geen handeling mee uitgevoerd. Ik zet de techniek van het tekenen zo in, dat het aantrekkelijk is om dichterbij te komen. Ik vind het een spannend spel in hoeverre je kan aantrekken en afstoten. Als voorbeeld de afbeelding (in dit artikel) ‘playing his part’. Daar zit een mooie spanning zit tussen wat de erotische lading is, wat intiem is, maar is ook dromerig qua kleuren. Voor mij komen dingen heel mooi samen in een groot werk. Een werk is natuurlijk een stilstaand beeld. Ik vind het leuk een toeschouwer te verleiden om er langer naar te kijken.

De expositie 'Trust in Me' is tot in januari 2021 op afspraak te bezoeken bij Cokkie Snoei aan de Mauritsweg 55 te Rotterdam.