Russen, ik mocht ze al niet en nu helemaal niet meer. Ik weet, je mag niet generaliseren, maar ze hebben er alles aan gedaan om ge’disliked’ te worden. 

Drie voorbeelden, uit eigen ervaring. Toen wij in juli 2014 voor iets feestelijks in Baden Baden waren. Daar werden we in de ontbijtzaal geconfronteerd met de lompe manier van zichzelf bedienen. Alsof ze jaren niet te eten hadden gehad: hoog opgetaste borden. En in het Kurbad zelf paaiden de Nieuwe Rijken de dames met grote verhalen, te eng voor woorden. En na het neerhalen van de MH17 voelden wij ons zeer opgelaten ingeklemd tussen twee delen van één familie. Het verwende zoontje dat onze kamer verdwaald binnenliep heb ik op z’n Rotterdams teruggescholden naar zijn familie. Nee, ik vind het geen prettig volk. Ook bij een Russisch nationalistisch muziekstuk dat Valeri Gergiev tijdens het-festival-onder-zijn-naam met het RPhO speelde, kreeg ik een nare smaak in mijn mond bij het lezen van de beschrijving. 'Blut und Boden' waren er niets bij. Ik kon er niet voor applaudisseren en het is terecht dat het Festival op zoek gaat naar een andere naamgever. Le Festival de Yannick, klinkt al veel prettiger.

David en Goliath
Toen pastor Harold Schorren mij begin vorige week wees op het Vredesgebed voor de Oekraïne in de Laurenskerk ben ik op de fiets gesprongen en naar de kapel van Vrede en Verzoening gegaan. Daar is vorig jaar het Herdenkingsraam, ontworpen door beeldend kunstenaar Janneke Viegers, ingewijd. Iedere vrijdagmiddag is daar het Coventry-gebed voor Vrede en Verzoening, tegelijk met nog tientallen andere gebombardeerde steden. Met de dag zag ik de dreiging aanzwellen en voelde ik me tegelijkertijd ook machteloos, als eenvoudig persoon. Een kort gebed is dan misschien het minste wat je kunt doen. Een reactie op mijn Tweet over dit gebed (‘en zo’n gebed gaat je helpen?’) verwees mij naar 1 Samuel 17 : 31-54. Daarin verslaat David de Filistijn Goliath met een paar stenen uit zijn slinger. Een mooi Bijbels verhaal, maar de realiteit van nu is helaas anders. Het zou mooi zijn wanneer de übermacho in bloot bovenlijf op een paard door een jonge slingeraar werd afgeschoten. (Misschien vindt hij dat stiekem ook nog wel spannend.)

‘Verval en degeneratie’
In allerlei berichten werden de beweegredenen van de Nieuwe Tsaar uit de doeken gedaan. Zo wreef Poetin het Westen in dat ze hadden geprobeerd ‘Onze Traditionele Waarden’ te ondermijnen en mores probeerden te leren “die direct tot verval en degeneratie leiden omdat ze strijdig zijn met de menselijke natuur”. Hierbij doelde hij op rechten voor de lhbti+-gemeenschap, al langer een stokpaardje van hem. Hoewel het misschien op dit moment voor deze gemeenschap ook niet allemaal rozengeur en maneschijn is in het huidige Oekraïne, deze invasie belooft voor hen niet veel goeds. En dat naast de flagrante schending van democratische rechten van het volk in het algemeen.

Verzoening?
Bij het Vredesgebed afgelopen donderdag waren ook Rotterdamse Oekraïners aanwezig in de kapel. Dat maakte het gebed nog schrijnender. De voorganger deed het persoonlijke deel van het gebed in het Engels, opdat de gasten het ook konden volgen. Dat daarbij emoties loskwamen en hier en daar stemmen trilden: dat zal niet verbazen. In het gebed wordt meerdere keren de bede uitgesproken: "Heer, vergeef het." Onder het toeziende oog van de in het Vredesraam verwerkte Engel van Dresden en de puinhopen van de andere Verwoeste Steden lukte het uitspreken van die bede mij niet.

Herdenkingsraam Vrede en Verzoening, Laurenskerk,
van beeldend kunstenaar Janneke Viegers