"Doe het vuur onder de aardappelen maar uit, Nelis!", riep mijn vader door de zwarte bakelieten telefoon tegen zijn broer op de ‘Boerenzij’, als Feyenoord verloren had. "D’r wordt vanavond zeker niet gegeten op Zuid." Daar klonk altijd veel leedvermaak in door. Mijn vader was een fanatieke Spartapiet. Hij ging ooit mee met een supportersreis naar de cupwedstrijd tegen de Glasgow Rangers in 1960. Ik wil maar zeggen: een échte supporter die verder kwam dan een staanplaats op de Schietribune. Zijn broer Nelis woonde op Zuid, in de Donkerslootstraat, recht tegenover de Kuip. Daar leefde men vanzelfsprekend mee met wat er met Feyenoord gebeurde. En, zoals gezegd, als er verloren werd dan greep mijn vader, die uit zuinigheid nooit opbelde, de zwarte telefoon. Zeker als dan ook Sparta nog gewonnen had.

Drie keer aan de bal
Mijn eigen ervaringen met voetbal zijn niet zo heel talrijk. En meestal ook niet zo heel positief. Een wedstrijd in Schiedam tussen gemeenteambtenaren (ik was Ambtenaar Sportzaken, dus moest wel meedoen) en journalisten kan ik me alleen maar herinneren omdat een lokale verslaggever met zijn noppenschoen bovenop mijn in een tennisgympie gevatte wreef ging staan.
De keer dat ik voor een wedstrijd in De Kuip was uitgenodigd in een businessloge, kwam ik op weg naar de entree langs een monstrueus immens waterkanon. "U kunt beter een andere ingang nemen, meneer." Ik was genodigde en zag er niet-hooliganachtig uit, dus ik werd omgeleid. Eenmaal binnen bleek ik te gast te zijn in dezelfde unit als de zogenaamde ‘Driehoek’. Een bijzondere ervaring.
Een andere bijzondere ervaring was op Het Kasteel. Bij een blessure van een tegenstander legde een Spartaan het spel stil. Ik vond zo’n sportief gebaar wel een applausje waard. Maar achter mij klonk het: “Wat zit je nou te klappen, homo?" Ik liet het ‘h-woord’ maar onbeantwoord, maar voelde dat mijn neef die naast mij zat er ongemakkelijk van werd.

300 Roze Kameraden
‘Schelden doet geen zeer’ heette dat vroeger op het schoolplein. Maar ‘kankerhomo’ doet wel pijn. Zowel vanwege de akelige ziekte als het gebrek aan respect voor iemands ‘anders’ zijn. En dat terwijl het woord homo ‘hetzelfde’ betekent. Het is beschamend wat de initiatiefnemer van de LHBTI-fanclub ‘Roze Kameraden’, Paul van Dorst, over zich uitgestort heeft gekregen in de afgelopen tijd. Het zegt veel over wat er omgaat in de voetbalsport, in onze stad en in de hoofden van supporters.
Het initiatief van de Roze Kameraden werd na de lancering vorig jaar breed en warm omarmd door voor de politici. Dat waren en zijn mooie woorden. Maar je kunt ook een daad stellen. Ook als verstokte Spartapiet, aanhanger van Excelsior of lid van Leonidas. De legendarische Griekse held die met 300 man een veldslag won; dat kunnen wij ook, met het Roze Legioen van 300 personen. Dus: allemaal lid én supporter worden van deze roze supportersvereniging, die toevallig deze voetbalclub op Zuid supportert.

Ik hoor het mijn vader (bijna) zeggen: "Feyenoord, naar vóóóóruh!"