De eerste "echte" mankrachtborrel in Corona tijd. Dat betekent rekening houdend met de RIVM maatregelen dat FERRY als vanouds de plek is waar de homo-community die Mankracht vertegenwoordigt te vinden is. Maar dus wel aan tafeltjes, verspreid over de ruimte, waardoor het interview niet tot zijn recht komt. 

Wil je zeker zijn van een plek dan is reserveren via FERRY aan te raden. Vermeld "Mankracht" bij de opmerkingen.

Deze maand is Jeffrey Wammes te gast bij de Mankrachtborrel. Mankracht Rotterdam is het homo netwerk van Rotterdam en heeft als vast onderdeel de maandelijkse borrel die je elke derde donderdag bij FERRY vindt. Elke borrel is er een interview met een gastspreker waarin zijn werk, leven en andere relevante onderwerpen besproken worden. 

Het was voor veel bezoekers aan de Rotterdamse Pride in september 2015 (zie foto boven) even wennen. Op de informatiemarkt op het Schouwburgplein was een Rotterdamse kerk aanwezig. En in hun kraam waren grote posters zichtbaar met de uitspraak ’Mijn God trouwt ook homo’s’.  Vreemd. Want kerken zijn toch tegen homo’s, veroordelen homoseksualiteit of hebben er op z’n minst grote moeite mee?

“Je ziet er niet echt uit als een homo…” Mijn gesprekspartner denkt dat ze me een compliment geeft. Ik krijg meteen aan alle kanten jeuk. “Hoe ziet een gemiddelde homo er dan uit?” vraag ik onnozel, waarna ik zonder blikken of blozen overladen word met stereotype kenmerken door de dame in kwestie.

Mensen lijken niet in verscheidenheid te denken, maar in hokjes. Da’s wel zo makkelijk.

Homo’s lopen als mr. Humphries uit “Wordt U Al Geholpen?” en hebben een hoog stemmetje, en lesbo’s dragen tuinpakken en hebben een snor. Allemaal hetzelfde. One type only, lekker makkelijk.

Een en ander is natuurlijk flink aangewakkerd door de media die vooral in de jaren ‘70 en ‘80 ‘one type only’ lieten zien als het om homo’s ging.

Met een dergelijke typecasting kan ik me voorstellen dat een doorsnee moeder in de jaren ’80 over de rooie ging bij de coming out van haar zoon. Visioenen van haar spruit in een nietsverhullende zwart-leren outfit, waggelend van de ene obscure Amsterdamse homokroeg naar de volgende…. The horror!

Ik kwam dezelfde domme bekrompenheid tegen toen ik vier jaar geleden ging werken als groepsleerkracht op een christelijke plattelandsschool in Zuid-Holland. “We hadden iets heel anders verwacht”, zei een leerling me. Toen ik er voor het eerst kwam werd er bijna verwachtingsvol langs me heen gekeken. Alsof ze dachten: “Step aside mister, we’re waiting for the gay guy!” Het was bijna een teleurstelling toen ze doorhadden dat ik die ‘gay guy’ was. Niks geen roze beglitterde dramaqueen die schalks heupwiegend op plateauzolen door de schoolgangen schreed. Bummer!

Niet dat er iets fout is aan beglitterde dramaqueens overigens, want ik hou er van. Net als van de macho daddy’s, de stoere pot, de over-the-top drags, de grijze provincienicht, de opgepompte twinks en de glamourdykes, om er maar eens een paar te noemen. Ze zijn mijn familie, en het levende bewijs dat de LHBT-gemeenschap mooi en veelkleurig is. Niet voor niets hebben we een regenboog als ons internationale symbool. We komen in alle soorten en maten.

 “Maar je identificeert jezelf toch niet met die freaks?” Ook dit las ik jaren geleden op een forum in een discussie over de Amsterdamse Canal Parade tijdens de Gay Pride.

Wtf? Freaks?

Ik zie geen freaks. Ik zie mooie en dappere mensen die maar al te vaak een pittig gevecht hebben moeten leveren om te kunnen zijn wie ze zijn. Die offers hebben gebracht waar anderen geen weet van hebben. Een hoge prijs hebben betaald voor hun geluk, en trots zijn op wie en wat ze zijn. Die anders zijn dan jij.

Je bent pas een freak als je daar niet mee om kunt gaan.

De verjaardagen van familie, zo eind jaren 70 begin jaren 80, werden nog groots gevierd met veel visite op geleende dan wel gehuurde stoelen. Het viel me toen al op dat op zeker moment heel organisch de kamer in twee helften kon worden verdeeld, met aan de ene kant alle vrouwen en aan de andere kant alle mannen. De gasten voelden zich blijkbaar het meest op het gemak bij hun seksegenoten. In die tijd kwam ook langzaam de discussie op gang, ironisch genoeg ook op die verjaardagen, dat mensen van destijds voornamelijk Turkse en Marokkaanse afkomst er zulke vreemde gewoontes op na hielden betreffende de rolpatronen en dat er zo’n duidelijke scheidingslijn te zien was tussen mannen en vrouwen. Ik geloof dat voor mij als jongmens daar de kiem is gelegd voor mijn gevoel en liefde voor ironie met een licht cynische ondertoon.

Een rapper die openlijk op mannen valt? Dat was 20 jaar geleden ondenkbaar, maar gelukkig verandert er ook veel ten goede in de wereld én in Rotterdam. GayRotterdam sprak met K3RN, deze goedlachse hiphopartiest luistert in het dagelijks leven naar de naam Sem, is geboren in Rotterdam en opgegroeid in Oostkapelle. Hij vertelde openhartig over zijn muziek, inspiratie en ook zijn coming out.

Groot nieuws. gigantisch nieuws! Vrije volk festival is in 2020 niet de afsluiter van het festivalseizoen, maar dé opener van het festivalseizoen. sterker nog, ze trappen de Eurovisie Songfestival-gekte af in Ons Park op het Noordereiland! 

Vrouwe Justitia

‘Er is geen wet die onschuldigen kan beschermen zonder af en toe de schuldigen te laten lopen', las ik laatst.