“Wanneer krijgt Rotterdam een homomonument?”, was een van de vragen aan wethouder Said Kasmi. We zijn in het Donnertheater voor het boek van ‘Pietje’. De gasten mochten vragen stellen aan de wethouder Kunst & zo. Said laat zich door de vraag naar het Homomonument niet uit het veld slaan. Hij weet van de hoed en de rand. “Op het Willemsplein staat een kleurrijk beeld samengesteld uit ex-windmolenwieken: hergebruik in het kwadraat. Het plein gaat binnenkort fors op de schop, dus de wieken zijn maar tijdelijk. Maar Rotterdam heeft dus een Homomonument. Daarmee is de motie van Peggy en Judith in de gemeenteraad afgedaan.”

Maar dat is de politieke werkelijkheid. En blijkbaar niet die van de doorsnee Rotterdamse lhbtqia+'er. Laat staan de minder betrokken bewoner van Zuid, de toevallige Spido-passant of een bezoeker van het naastgelegen ‘Remastered’. Die zien een onpraktisch uitgevallen zitelement met regenboogkleurtjes. Geen idee dat er een boodschap mee wordt uitgedragen. Het doet mij denken aan de quote uit de reclamewereld: "Doing business without advertising is like winking at a girl in the dark: you know what you’re doing but nobody else does."

In Amsterdam spreken de roze driehoeken voor zich, in Brussel staat in het gay-kwartier een blauwe zuil met honderden namen van lhbtqia+'ers en ook Berlijn kent een apart homomonument tegenover het indrukwekkende Holocaust Denkmal. Deze gedenktekens zijn niet onomstreden en maken de tongen los. Maar dan weten we wel dat er een monument is. En is er voor de lhbtqia+-gemeenschap ook een plek om te koesteren of om naar toe te gaan als daar aanleiding voor is.

Het minste wat er kan worden gedaan is dat er voor medio juni, het weekend van Roze Zaterdag in Rotterdam, een tegel-met-tekst bij het monument komt. Met een QR-code naar uitleg over wat dit object betekent voor de Rotterdamse lhbtqia+-gemeenschap. En wat de toekomst gaat brengen. Ik nodig de oude en de nieuwe wethouder voor Kunstzaken uit begin juni die tegel te onthullen, met een toast op de komende ‘Pride-time’.